Op Facebook lees ik regelmatig berichten van mensen die een jaar clean zijn, of duizend dagen zelfs. Ik ben blij voor ze. Oprecht blij, hoop ik, hoewel me dat soms wel een beetje moeite kost. Ik ben zelf nog steeds geen jaar clean, en ik vraag me wel eens af of me dat ooit gaat lukken. Continue reading
Uit eten in Japan, het land waar alles anders is dan je gewend bent. Verbazing, vriendelijkheid, smikkelen en slapstick. Continue reading
Het is de afgelopen tijd akelig stil geweest op deze site. Ik kom weer boven water met een stukje over zwemmen. Blub. Continue reading
Ik ben de afgelopen vier jaar tachtig kilo afgevallen, waarvan twintig in de laatste vier maanden. Ik zie er onderhand zo anders uit dat ik moet wennen aan mezelf, zowel aan de buiten- als aan de binnenkant.
Jarenlang liep ik veel te dik door het leven. In mijn paspoort stond dat ik een vrouw was, maar ik voelde me meer een ding: onzijdig en onaantrekkelijk. Toen ging ik afvallen, en langzaam begon ik weer vormen te ontdekken in mijn lichaam. Fijn, zou je denken, maar ook behoorlijk confronterend.
Wat is het toch heerlijk als je binge eating disorder hebt en naar buiten mag om daar de genuanceerde reactie van de buitenwereld te ondergaan. Na zestien jaar binge eating disorder kan ik heel wat verhalen vertellen over hoe spannend het is om mensen onder ogen te komen als je veel te dik bent – maar ook als je aan het afvallen bent.
Wat is dat toch met chocolade? Graatmagere vrouwen vertellen dat ze er écht niet vanaf kunnen blijven en dat ze, als ze eenmaal beginnen, een doos bonbons hélemaal leegeten. Je kunt geen reclameblok kijken of je ziet slanke modellen er eens lekker in bijten. Het is ook nog eens een cadeau dat te pas en te pas cadeau wordt gedaan aan die helft van de wereldbevolking die tegelijk ook – impliciet of expliciet – de boodschap krijgt dat ze vooral slank moeten blijven. Zijn we collectief gestoord als het om chocolade gaat?