Het is alweer twee weken geleden dat Heel Goede Vriendin en ik een paar dagen naar Luxemburg vertrokken. Een beetje spannend, nadat De Grote Vermoeidheid zich had aangekondigd. Heel Goede Vriendin moet ook uitkijken, vanwege restverschijnselen na een operatie.

Eerlijk is eerlijk, de reis viel niet mee. Eerlijk is eerlijk, die viel me TEGEN. Een paar uurtjes in de auto… dat moet ik toch kunnen? Maar het voelde alsof ik een vliegreis naar Tokio had gemaakt (was het maar waar!).

Maar ook: wat heerlijk allemaal. Luxemburg is dichtbij, maar voelt heel buitenlands. Glooiende heuvels, landelijke rust, kastelen die er totaal niet Nederlands uitzien. We zaten in Vianden, en keken vanuit ons hotel uit op het kasteel dat het plaatsje overziet.

De volgende dag liepen we erheen. Dat ging verrassend soepel en snel, al was het soms flink klimmen. We bekeken het vanbinnen en knipperden even met onze ogen toen we vanuit het kasteel uitkeken over de omgeving en een naakte man door zijn tuin zagen kuieren.

Daarna zouden we een wandeling van acht kilometer doen, vanuit het kasteel nog wat verder de heuvel op en dan terug naar het dal. Acht kilometer… dat moest voor ons allebei te doen zijn. Er waren eventueel ook wat stukjes die we konden afsnijden.

In Nederland was het die dag slecht weer. Wij genoten ervan dat het bij ons steeds zonniger werd. We zeiden tegen elkaar hoe fijn glooiend het pad was. Wat later zeiden we niets meer, want we stegen zo bizar abrupt dat we al onze energie nodig hadden om niet terug te rollen. Toen we stil hielden bij een bankje waren onze hoofden roder, naar niet van de zon.

Gelukkig werd het pad weer wat minder steil, en werd de kans om van de omgeving te genieten groter. Vergezichten, een pad omlijst door vingerhoedskruid, de kalmerende geur van naaldbomen… het was heerlijk. Langzaam daalden we af – dat was ook wel fijn. Afdalen heeft zijn eigen uitdagingen, maar is meestal minder zwaar dan klimmen.

Heel Goede Vriendin zag een kans tot een stukje afsnijden. Daarvoor stegen we weer. Het pad werd smaller. Bijbels gezien is dat goed, maar ik werd moe, struikelde over takken, en had meer moeite om vingerhoedskruid dat bijna het pad overwoekerde te ontwijken. Op een splitsing zagen we dat om verder af te snijden, we een pad moesten volgen dat vooral geschikt was voor klipgeiten. Nu zullen sommige mensen misschien iets mompelen over onze overeenkomst met geiten, maar we keerden toch maar om.

Omkeren is nooit leuk. Al helemaal niet als de vermoeidheid zich aan je opdringt. Ik struikelde over dezelfde takken en het was alsof er iemand me probeerde te laten vallen. Terug op het punt waar we waren gaan afsnijden, daalden we verder af. We kwamen in een dal waar de zon weinig kans had om te schijnen. We werden omringd door steile heuvels, waar stroompjes over naar beneden buitelden. Die stroompjes vonden ook hun weg over het pad. Het gras onder onze voeten werd glibberig. Ik was zo moe dat ik steeds vaker bijna viel. Opeens viel er ook wat water uit mijn ogen.

Nog dieper kwamen we, en de naaktslakken op het pad leken steeds groter te worden. Eentje zat er op een rotspunt, alsof hij zich net tot koning had laten kronen van het dal zonder zon.

Helemaal onderaan legde Heel Goede Vriendin een hand op mijn schouder. Ik kon huilen. Daarna zaten we even. Deze twee dingen had ik nodig. Het eind was in zicht. Dat hielp ook.

Dat eind was trouwens het ergste stuk van de route. We kwamen alsnog op paadjes voor geiten. We klauterden, daalden, en moesten elkaar ondersteunen. Er waren stukjes route waar een touw langs hing om ons te ondersteunen. En naast ons was de afgrond. Heel Goede Vriendin lijkt weinig angsten te hebben, maar afgronden vindt ze niet fijn. Het was goed dat ze dat zei, want dat gaf mij nieuwe kracht, om er voor haar te zijn.

Er kwamen ons mensen tegemoet, die vroegen of dit nog lang zo doorging, want ze vonden het pad bloedstollend. Wij vroegen of de route bijna klaar was. Dat was zo. We eindigden bij een begraafplaats. En we leefden nog…