Wat is het toch heerlijk als je binge eating disorder hebt en naar buiten mag om daar de genuanceerde reactie van de buitenwereld te ondergaan. Na zestien jaar binge eating disorder kan ik heel wat verhalen vertellen over hoe spannend het is om mensen onder ogen te komen als je veel te dik bent – maar ook als je aan het afvallen bent.

Oké, even in vogelvlucht. De binge eater zit volop in haar verslaving en durft nauwelijks naar buiten. “Yours truly” heeft jaren haar best gedaan om alleen in het donker boodschappen te doen, zodat in ieder geval zo min mogelijk mensen mij zagen tijdens mijn “walk of shame” richting de supermarkt. Het lukte wel in de winter, maar in de zomer was het natuurlijk lastiger. Wat was ik altijd blij als de dagen korter werden…

De binge eater kent alle types die denken te hun mening te moeten uiten en alle manieren waarop ze dat doen. De kereltjes die ‘Hé, ma Flodder!’ naar je roepen. De mensen die alleen maar staren en beginnen te gniffelen als je voorbij bent. De mensen die achter je staan en in alle ernst schijnen te geloven dat je doof bent terwijl ze het over je hebben. De jongen op een brommer die voorbij scheurt en nog snel even een advies schreeuwt over een dieet. En wat te denken – deze is zeldzamer – van de kleuter aan de hand van zijn moeder die hard begint te lachen als hij je ziet (en die door moederlief totaal niet gecorrigeerd wordt)? Het ergste is nog wel dat als je je één keer niet in kunt houden en wat terugschreeuwt naar een stel kereltjes, er altijd wel een bekende is die daar net getuige van is, en die meent je later een vermaning en goede raad te moeten geven. De schrijvende binge eater onthoudt zich maar even van commentaar over wat ze daarvan vond. (De binge eater heeft gelukkig ook een dikke huid!)

Toen ik begon af te vallen en mijn walk of shame een “walk of fame” werd, werd het wel duidelijk hoeveel mensen mij al die jaren hadden gezien: ik bleef maar aangesproken worden door mensen die het zó bijzonder vonden dat ik aan het afvallen was. Al die mensen zwegen weer toen ik opnieuw dik werd. Welgeteld één persoon heeft me er ooit direct naar gevraagd en die persoon – oh, ironie – kwam ik tegen in een supermarkt. Ik vertelde haar dat mijn leven leeg was, dat ik thuis alleen en eenzaam was en dat ik niet meer wist waar ik mijn best voor deed. Ik kan nog huilen als ik denk aan die flits van verdriet die ik in haar ogen zag. ‘Bij andere mensen is het ook niet zo mooi als je denkt,’ zei ze.

De binge eater zoekt hulp en laat zich opnemen in De Hoop. De binge eater is dankbaar voor die tijd. Allemaal mensen met een verslaving om me heen, leven tussen alcoholisten en drugsverslaafden. Het leek zo eng van tevoren, maar ze accepteerden me en namen me op in hun midden. Al die maanden dat ik opgenomen was, werd ik geen enkele keer uitgelachen of uitgescholden. Ik hoorde erbij. Lieve help, ik schrijf het nog een keertje op, zo bijzonder is het: ik hoorde erbij. Ik was lang geleden opgehouden met geloven dat dat nog mogelijk was voor mij.

De binge eater gaat geen mooier verhaal ophangen dan het is. Het was een taaie tijd. De binge eater vernachelt de boel en haalt stiekem eten. De binge eater hoopt betrapt te worden, maar krijgt nogal erg veel vertrouwen. Zucht… De binge eater biecht uiteindelijk zelf maar op dat ze weer aan het eten is. De binge eater krijgt nog steeds veel vertrouwen en maakt er met vallen en opstaan het beste van. De binge eater leert haar lichaam weer zo’n beetje te accepteren (daar kan ik nog wel eens een boek – nee, een serie! – over schrijven) en begint langzaam te wennen aan haar nieuwe zelf.

De binge eater merkt steeds meer dat dat wennen aan haar nieuwe zelf nog niet zo makkelijk is. Oké, ik weeg geen192 kilomeer, maar ik ben nog steeds te zwaar. Mijn uiterlijk komt niet overeen met hoe ik mij van binnen voel. Dat is erg frustrerend, en dan druk ik mij subtiel en eufemistisch uit. Er zijn ook nog steeds mensen die commentaar menen te moeten geven. De jongens op brommertjes rijden nog steeds rond. En dan heb je nog de goedbedoelende types. Die mensen die je voorbij joggen terwijl jij wandelt en dan hijgen: ‘Ik zie je wel vaker lopen. Dápper hoor.’ Ligt het aan mij, of klinkt dit lichtelijk neerbuigend? De christelijke binge eater probeert zich te herinneren dat haar geloof het niet echt stimuleert om bepaalde uitdrukkingen te gebruiken. De binge eater wandelt dus verder, in haar poging om echt zichzelf te worden.