De kleur van deurmat

‘De kleur van deurmat?’ De leeuw vlijt zich overdwars op mijn bed, waardoor hij ook overdwars over mijn benen komt te liggen. Zachtjes gromt hij, niet uit irritatie, geloof ik, maar omdat leeuwen nu eenmaal grommen. ‘Dat meen je toch zeker niet?’

Grinnikend leg ik mijn ereader weg. Ik was The Tiny Wife van Andrew Kaufman aan het lezen. Een prachtige novelle, maar ik ben het niet met Kaufman eens dat de kleuren van een leeuw geel, oranje en zwart zijn. ‘Ik moest er opeens aan denken. De kleur van een deurmat lijkt echt op de kleur van jouw vacht.’

De leeuw kijkt naar zijn schouder en likt die experimenteel. ‘Ik voel als deurmat,’ zegt hij. ‘Denk ik. Ik ben stug en hard. Voelt een deurmat zo?’

Ik denk na. ‘Vermoedelijk. Ik weet het niet zeker. Ik lik geen deurmatten.’

De leeuw buigt zich en likt mijn been. Zijn tong is als schuurpapier; ik ben bijna bang dat hij mijn huid weglikt. ‘Jij bent denk ik geen deurmat.’

Ik lach. Twee dagen heb ik me zo somber gevoeld dat ik dacht dat alle stormsystemen van de wereld tegelijk hun grauwste wolken in mijn hoofd leegregenden. Nu zie ik beelden in mijn hoofd van een leeuw met de kleur van deurmat en ben ik blij. Het gebeurt zo abrupt dat ik, als ik niet zo vrolijk was, bang zou worden over de staat van mijn brein.

Ik kom een beetje overeind en aai de vacht van de leeuw. Dat heb ik natuurlijk nog nooit gedaan. Ik weet niet of het normaal is wat ik voel: als ik tegen zijn haren in strijk voelt zijn vacht hard als… alweer schuurpapier. Soms denk ik zand te voelen.

De leeuw laat zijn adem suizend ontsnappen – een heel zachte grom. ‘Waarom dacht je dat mijn vacht op een deurmat leek?’ vraagt hij.

‘De kleur. Ik bedoelde alleen de kleur. Denk je dat jij een levende deurmat bent?’

Hij kijkt me aan. Hoewel het donker is, kan ik zijn ogen zien glanzen. ‘Wat denk jij?’

Opeens voel ik de regenbuien terugkeren. ‘Ik wil niet nadenken. Niet over andere mensen – of leeuwen. Ik wil het niet hebben over hun gevoelens en emoties; die van mezelf zijn even al moeilijk genoeg. Vind je mij nu heel erg slecht?’

De leeuw gaapt. Hij gaat verliggen, heel traag, zodat iedere beweging pijn doet aan mijn benen. ‘Doet het pijn aan je benen?’ vraagt hij als hij ligt.

‘Wat? Nadenken over anderen? Nee.’

De leeuw gaat nog een keer verliggen: hij ligt niet meer met zijn kop naar rechts maar naar links. Die kop legt hij op mijn buik. Ik voel zijn adem over mijn gezicht strijken, veel te warm en vochtig op een nacht in juni. Ik denk verterend vlees te ruiken, zeker als de leeuw hartgrondig geeuwt.

‘Je bent nogal zwaar,’ zeg ik.

‘Oh,’ zegt de leeuw. Hij beweegt niet.

‘Ga alsjeblieft van me af,’ zeg ik. En dan, met inspiratie: ‘Ik ben geen deurmat.’

‘Echt niet?’ vraagt de leeuw. Hij verheft zich uiterst traag en gaat al even traag naast me liggen. Alleen zijn staart ligt nog over mijn benen. Hij zwiept er mee.

‘Kom op,’ zeg ik. ‘Ga nu niet psychologisch doen over dat ik mij laat gebruiken als deurmat voor de emoties van anderen. Dat ligt allemaal te veel voor de hand.’

‘Zeker,’ zegt de leeuw. Hij legt zijn kop op het kussen naast me en geeuwt weer.

Ik aai nogmaals over zijn vacht. Die lijkt zachter. ‘Volgens mij ben je geen deurmat,’ zeg ik.

‘Lijk ik op wat jij bij de deur hebt liggen?’

‘Ik heb een zwarte deurmat,’ zeg ik. ‘Als ik je had moeten baseren op die mat, dan was je een panter geweest.’ Intussen tuur ik nog eens goed naar de kop van de leeuw. Volgens Kaufman heeft een leeuw zwarte lippen en een roze tong. Een mooi contrast. Maar ik kan het niet zien in het donker. Alles is zwart.

De leeuw bromt en knort. ‘Een panter,’ peinst hij. ‘Hoe zou het voelen om dat te zijn?’

Ik val met die vraag in slaap. De volgende dag zijn de regenwolken er weer. De leeuw is verdwenen.

2 thoughts on “De kleur van deurmat

  1. Zo lekker als jij schrijft…de binnenwaaiende rook van het vuurtje dat de jongens buiten stoken en wat mijn eetlust aantast 😉 verandert subiet in een wolk met bloemengeuren… ik ga nu de lavendel maar eens uitplanten in de stoeptegeltuin… Heet dat omdenken? Ik bedoel dus: als jij zo’n verhaaltje schrijft verandert de kijk op de realiteit een beetje 😉 Wel lekker.

Laat een antwoord achter aan Corine Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *