De mandarijn giechelt als ik hem oppak. ‘Je bent erg vrij met me.’ Ik zucht. Ik heb altijd gedacht dat mandarijnen meisjes waren. Sinds ik recent hoorde dat ze mannelijk zijn, heeft het gegiechel een andere lading gekregen.

‘Ga je mij uitkleden?’ De stem van de mandarijn wordt zwoeler. ‘Zal ik je helpen?’

Ik zucht opnieuw. ‘Ik ga je afpellen. En mandarijnen kunnen niet praten.’

Weer dat gegiechel. De falsetstem doet zeer aan mijn zenuwen. ‘Echt niet?’ vraagt de mandarijn. ‘Ook niet als ik iets liefs in je oor fluister?’

Ik zet mijn nagel in zijn huid en peuter zijn schil een stukje los.

Het gegiechel gaat door. ‘Je bent zo ondeugend. Wil je meer van me zien?’

‘Ik ga je opeten,’ zeg ik. ‘Straks blijft alleen je vel over. Je schil, bedoel ik.’

De mandarijn zegt niets, maar het lijkt of hij zich dichter tegen mijn hand aan drukt. Er zijn momenten dat ik wens dat ik een hoofd had dat geen mandarijnen, kippen of bomen hoort praten. ‘Ik vind het fijn dat je me opeet,’ zegt hij. Zijn stem klinkt opeens minder hoog.

‘Fijn?!’ De mijne wordt juist wel hoog.

De mandarijn nestelt zich alsmaar warmer in mijn hand. ‘Mijn schil is slechts schone schijn, weet je.’

‘Helemaal niet. Je schil is wat je nodig hebt om te overleven.’ Ik weet niet waarom ik mijn stem nog steeds hoog is. En waarom ik die stomme mandarijn in de prullenbak wil gooien.

‘Mijn echte ik zit onder de schil.’ De mandarijn fluistert, maar hij klinkt niet dubieus meer. Hij klinkt walgelijk oprecht.

‘Ik hoop niet dat we nu een verhaal krijgen over ruwe bolster, blanke pit en meer van dat fraais. Dat zijn allemaal clichés.’ Mijn stem blijft hoog.

‘Geen ruwe bolster,’ zegt de mandarijn, die een beetje wiebelt, zodat zijn schil vanzelf los komt. ‘Want ik ben niet sterk. Zwak zijn is ook mooi.’

‘Nee,’ zeg ik.

‘O jawel.’ Het schilletje gaat nog iets verder open. Ik zou willen schrijven dat de mandarijn een striptease voor me opvoert. Zou een grappig verhaal kunnen zijn. Maar ik zie de witte draadjes op het oranje vlees en heb het gevoel dat ik naar kloppende aders kijk.

Met één vinger probeer ik de open huid dicht te schuiven, maar de mandarijn staat het niet toe. Overal in zijn vel – schil – kraken barsten. Zijn vel – schil! schil! – valt van hem af. Ik houd het kloppende hart van de mandarijn vast.

Onzin natuurlijk: er is geen kloppend hart. Ik zie geen aderen. Ik heb een mandarijn beet, verdraaid! Ik moet het alleen zelf geloven.

‘Eet me maar,’ nodigt de mandarijn uit.

Ik leg hem neer. ‘Geen trek meer. Sorry.’

‘Zou je me na afloop missen?’ De stem van de mandarijn is nu een warm briesje na een zomeronweer; ik voel de laatste druppels van de bui op mijn wangen.

‘Ik ben geen kannibaal,’ mopper ik. En als de mandarijn weer wat zegt, leg ik hem op de fruitschaal en vergeet ik mezelf in een boek over verdwenen familieleden en paarden die maar net een moord voorkomen. Dat laatste klinkt onnozel, maar dat doet er nu even niet toe.

Wat er toe doet is dat ik uiteindelijk weer bij de mandarijn sta. Hij ligt nog steeds klaar, zonder schone schijn, zonder ruwe bolster, helemaal zoals hij is. Hij schaamt zich niet. Ik deel hem rap in partjes en probeer te vergeten dat de mandarijn een hij en hem is geworden; ik wil me niet herinneren dat hij tegen me praatte.

De partjes breken in mijn mond; het zoete, scherpe vocht ketst tegen mijn gehemelte. Het doet bijna zeer, zoals tranen als je echt van streek bent. Vitaminen komen naar me toe, water dat mijn lichaam nodig heeft, vezels voor mijn darmen. Ik word versterkt, omdat de mandarijn het niet erg vindt om zich te geven.

En ik weet wel dat hij vraagt of ik mezelf ook durf te geven. Ik hoor de stem niet meer, maar de zachte aansporing is er nog: dat ik mijn schilletje afleg, of barstjes in mijn huid durf toe te staan. Ik zal er anderen mee voeden. Maar in mij vraagt mijn eigen stem nog steeds wat er gebeurt met degene die voedt.