Ik sta in mijn pyjama in de deuropening, mijn telefoon in handen. De zon verheft zich uit het water en eist dat ik haar fotografeer. Ik wil niet anders. Wat is ze mooi: gigantisch groot en rood als de prachtigste rozen. Dan knipper ik met mijn ogen: de zon verblindt me.

En ik ben wakker. Het is half 4. Om half 3 was ik eindelijk in slaap gevallen. Dit is de negende nacht waarin de vergetelheid niet naast me wil liggen op mijn bed. Ik tuur met zere oogleden naar het zwarte plafond.

Ondanks het slaaptekort gaat werken die dag best aardig. Ik doe zelfs meer dan ik had gedacht. Als iemand doorvraagt naar hoe het met me gaat voel ik even tranen in mijn ogen, maar die knipper ik weg.

Onderweg naar huis merk ik dat de wereld mooier is geworden. Op de dijk praten alle blaadjes. Niet met elkaar: ze kletsen met miljoenen door elkaar heen en ik zie ze allemaal individueel bewegen. Verderop staat frisgroen onkruid. Het is maar een paar centimeter hoog en toch sta ik eronder, naast een muisje dat een gesprekje met me voert. Bijna ben ik terug in mijn kindertijd.

Ik dwaal verder en geniet: zonnestralen die door de frisse wind alle kanten uit worden geblazen, de geplukte braam die heerlijker is dan gebak. Ik begin me langzaam te realiseren dat slaaptekort voordelen heeft: je wordt er high van. Op dat moment knal ik tijdens het oversteken bijna tegen een fietser die ik totaal niet heb gezien – dat dan weer wel. Maar even verderop hoor ik de wind als een vriendelijke draak door de populieren ruisen en droom ik verder.

Ergens weet ik wel dat ik niet mezelf ben. Mijn ringtone voor WhatsApp klinkt alsof ik iemand het tweede woord hoor zeggen van: ‘Nanika nomimasenka’ (‘Wil je iets drinken?’ in beleefd Japans). Ik heb ’s avonds thuis een vergadering over een magazine van de kerk. De aanwezigen zijn gezellig, maar misschien vind ik het wat té leuk. Ik lach te hard en vind het bijna onmogelijk om daarmee te stoppen. En waarom kan ik een eenvoudig woord als “bordje” niet meer uit mijn mond krijgen? Het is vast goed om te gaan slapen.

En dat slapen lukt zowaar. Twee uur lang. Dan is het middernacht en hoor ik buitenlandse muziek. Vast van de jongeren die vaak ’s avonds in de straat in hun auto’s chillen. Even ben ik zo kwaad dat ik me kan voorstellen dat ik op Geert Wilders zou stemmen. De slaap is weg en iets anders komt er voor in de plaats: de donkere uren waarin ik niet high ben, de uren waarin mijn hoofd eindeloos met zichzelf discussieert. Over boeken die klaar zijn om naar uitgeverijen te gaan terwijl mijn zenuwen daar nog niet klaar voor zijn.

Uiteindelijk, na half twee, slaap ik toch nog even. Ik word wakker van de wekker en stel me voor dat er een politieke partij wordt opgericht die alle wekkers het land wil uitzetten.

De zon is net op als ik buiten stap, wel groot, maar niet rood: ze is zo bleek als ik me voel. Op de kade liggen blikjes, omhulsels van gegeten noten en verpakkingen van McDonald’s. Kauwen pikken eraan. Er dwaalt ook een collectie jonge Egyptische ganzen over de kade, mager en met hoog opgetrokken poten, alsof lopen nog nieuw voor ze is. Ze gaan schuchter voor me opzij, maar er is er slechts één die echt opvliegt.

Ik loop verder en hoor eksters. Voor het eerst valt het me op dat die Chinees praten. Ik moet nog moeier zijn dan ik me voel. Op de Noordendijk lukt het me niet eens meer om te denken. Dat is op zich niet erg – lekker rustig als er niemand tegen me praat. Bij het Vlij (wat een geweldige naam is dat toch) dwaalt er lichte mist op het water. Dat geeft precies weer hoe het er in mijn hoofd aan toegaat. Voor het eerst sinds al die jaren dat ik er loop valt het me op dat de stoep heuvelachtig is: ik moet uitkijken dat ik niet struikel over oneffenheden – of grassprietjes. Op een verkeersbord zit een kraai, die toekijkt terwijl ik stuntel. Dan lacht hij en vliegt weg. Het wordt denk ik een lange dag.