Dit weekend tuurde ik vanuit mijn huis aan de rand van het water een paar keer naar de overkant. Er is daar een schiereilandje, waar de grond hoog boven het water is, en het pad naar het water erg steil. Twee keer zag ik er een oude man naar beneden glibberen. Toen hij beneden was, boog hij zich over de oever en zocht… iets. Wat hij opraapte weet ik niet: ik kon het niet zien.
Dingen niet weten of begrijpen is irritant. Het doet me denken aan onverhoorde gebeden. Ik werk in een verslavingskliniek, waar ik God erg bijzondere dingen zie doen. Een tijd lang begeleidde ik een cliënte die wanhopig en boos binnenkwam en veranderde in een vrouw die zo vol liefde is dat rationele uitleg tekortschiet. Maar ik heb ook gewerkt met een cliënte die uiteindelijk de drank niet kon loslaten. Zij dronk zich letterlijk dood. Ik moet denken aan verhalen die ik de laatste tijd hoor van collega’s, over heel intensieve en pijnlijke processen waar hun dierbaren doorheen gaan. Processen die God niet voorkomt en niet met een machtige knip van zijn vinger omzet in een wonder.
Ik interviewde een paar jaar geleden een man die spierdystrofie had. Hij had altijd pijn, maar hij had ook altijd de overtuiging dat God hem op een dag zou genezen. Het gebeurde. Sterker nog: datzelfde weekend genas in het dorp waar hij woonde nog iemand van spierdystrofie! Ik ken ook een vrouw die al jaren rondstrompelt met spierdystrofie. Ik heb ooit het verhaal gehoord van de partner van een verslaafde man. Zij ging toen ze helemaal wanhopig was fietsen in de polder en smeekte God dat Hij de verslaving van haar man zou stoppen. Het gebeurde, van het ene op het andere moment. Ik ken ook vele verslaafde mensen wier partners moedeloos van hen gescheiden zijn.
Ook voor mezelf sta ik gemengd in het thema van onverhoorde gebeden. Ik weet dat God mijn leven erg ten goede veranderd heeft. En toch… juist de diepste wensen van mijn hart heeft Hij nooit vervuld. De laatste tijd worstel ik daar weer mee. Ik heb nogal wat mensen geïnterviewd die vertelden hoe ze na hun verslaving een relatie en kinderen kregen. Een geschenk van de Heer worden die kinderen genoemd. En dan denk ik stiekem: ‘Wilde U mij geen geschenk geven?’ Je denkt al snel dat je iets niet goed doet, of dat God jou minder belangrijk vindt.
En toen moest ik een tekst redigeren van Jef De Vriese. Ik citeer (met zijn toestemming): “We verwaarlozen inspannende liefde voor onze naaste, en zeker voor onze vijand. We houden ook niet meer van Gods oproepen tot volharding. We verzetten ons tegen Zijn tuchtiging en veronachtzamen Zijn waarschuwingen. We gaan de Bijbel lezen omdat we vooral bemoedigd willen worden. Passages die een andere taal spreken laten we links liggen. We lezen de Bijbel eenzijdig of niet. We slaan de moeilijke passages van Gods Woord over en zoeken naar wat past bij ons verlangen naar gemak. We willen geloofsgetuigen zijn die wonderen meemaken, niet die doormidden worden gezaagd. We willen niet gekruisigd worden. Zodoende sluiten we God Zelf buiten en verzetten we ons tegen Zijn werk in ons hart. En dan is ons hart ontredderd wanneer God niet handelt zoals wij graag verwachten…”
Ik voelde me op een goede manier terechtgewezen, vooral door deze zinnen: “We willen geloofsgetuigen zijn die wonderen meemaken, niet die doormidden worden gezaagd. We willen niet gekruisigd worden.” Ik besefte weer dat leven met God niet altijd gemakkelijk is – en dat ons dat ook nergens in de Bijbel wordt beloofd. Geloof blijft een kwestie van vertrouwen, van ook bij Hem blijven als Hij je niet geeft wat je verlangt, als je zelfs vreselijk veel pijn hebt.
Dit kan een erg vroom einde van mijn verhaal worden, een dooddoener waarbij ik mijn vragen en twijfels snel wegstop. Zo bedoel ik het niet. Ik wil me juist bewust zijn van het feit dat ik dingen niet weet, niet begrijp. Ik vergelijk het met die man aan de overkant van het water, van wie ik nooit zal weten wat hij aan het doen was. Als ik nooit antwoorden krijg op waarom God doet zoals Hij doet, wil ik toch bij Hem blijven.