Vandaag ben ik in Nationaal Park Kirishima. De glooiende bergen zijn bedekt met dikke bossen en doen bijna Europees aan. Totdat je er bamboe tussen ziet groeien en bananenbomen langs de weg ontdekt. Ik ben echt in Japan. in de ochtend zijn we bij Kirishima Jingu schrijn, een van de belangrijkste en oudste shinto tempels van het land. We gaan de welbekende oranje tori (poort) door en bekijken de kleurrijke maar eenvoudig tempel. Om ons heen staan ceders die zo onbenoembaar groot zijn dat zij bijna nog meer indruk maken. Shinto is een godsdienst die natuur verheerlijkt: om de grootste ceder is een gebedslint gebonden.
Er is ook een begraafplaats bij de tempel, maar daar moet je een diepe trap voor afdalen. De stenen treden zijn oneffen, vaak gebroken en ingesteld op mensen die kleiner zijn dan ik. Ik denk aan hoe vaak bij wandelingen in het buitenland ik afdalen gruwelijk eng vind. Ik kan me altijd te goed voorstellen dat ik te pletter val.
‘Maar nu loop ik gewoon door,’ denk ik. Maar ik doe het niet: de oude angst grijpt me vast. Ik denk: ‘Ik wil geen angst,’ maar ik luister niet naar mezelf. Ik keer terug naar boven, net als de rest van de groep komt afdalen. Ik houd de uitleg over mijn terugkeer kort en baal van mezelf. Later hoor ik dat er beneden weinig te zien was. En dat je er ook kon komen via een omweg zonder trap.
’s Middags zijn we op het Ebino plateau, waar actieve vulkanen zijn en waar je kunt wandelen langs kratermeertjes die de prachtigste kleuren blauw schijnen te hebben. Een gedeelte van de route is afgezet, want een vulkaan is drie maanden geleden nog uitgebarsten. Ik kies voor de langste wandeling die mogelijk is: twee uur.
Ik kom langs stroompjes die melkwit zijn door de reactie met vulkanisch materiaal. Ik kijk ernaar maar bevat het niet: het is te onwerkelijk. Daarna ga ik het bos in. Ik klim over een stenen trap, langs ceders en andere prachtige bomen waar ik al snel niet meer naar kan kijken omdat het klimmen zo’n kracht kost. Ik hijg en zweet en denk: ‘Ik zal ook moeten afdalen.’ Ik klim over een grintheuvel en kijk van heel hoog neer op de meren die zo blauw en groen zijn dat ze net zo onecht en sprookjesachtig lijken als het witte water en ik denk: ‘Ik moet ook afdalen.’
En ik daal af en het is de meest gruwelijke afdaling ooit: over steenblokken die te groot zijn om ze als treden te gebruiken, langs struikjes die te iel zijn om me niet aan vast te kunnen grijpen. En het gaat eindeloos door, de diepte in. Ik denk: ‘Als ik val breek ik alles.’ Ik denk: ‘Ik kan dit niet.’ Ik denk: ‘Ik wil terug, maar klimmen lukt ook niet.’
Dan denk ik aan de goede vriendin die mij vorig jaar in Duitsland van een berg praatte die ik ook te steil vond. Ik hoor bijna haar stem en ik voel de hand die ze uitstrekte. Er gaat een windvlaag door de struiken en ik denk: ‘De wind! Die is er ook nog!’ En ik bid en word rustiger.
Uiteindelijk sta ik beneden. Ik was bang en alles is goed gegaan. Ik voel mij een overwinnaar. Ik ben bij een van de hemelsblauwe meren en geniet van de warmte, van het uitzicht, van de wolken die uit de vulkaan worden geblazen. Ik loop door naar het verste punt van de wandeling en weet dat bijna niemand van mijn groep zover gelopen heeft. Ik ben best trots.
Dan moet ik al aan de terugweg beginnen: de groep wacht en ik heb niet veel tijd meer. Ik, de overwinnaar, klim en daal nu bijna achteloos. Niets is zo eng als wat ik al overleefd heb. Om mij heen zingen vogels die ik niet ken de prachtigste liederen. Eentje zingt steeds hetzelfde. Het klinkt als: nin-ja, nin-ja. Hoewel ik dat misschien alleen hoor omdat ik inmiddels heel erg moe ben.
Als ik bijna bij de groep ben (en te laat) struikel ik omdat ik zo haastig afdaal. Het doet me niets. Ik voel me een ninja die niet meer bang is.
Wat een super spannend verhaal en zo dat ik daar ook liep. Ben ook moe geworden en ik zweet een beetje. Ninja geworden net zo als jij Els. Toch je angst overwinnen is heel erg knap. Op naar de volgende uitdaging Ninja.
Beste Ninja,
Bedankt voor spannende, mysterieuze en indrukwekkende flitstocht door Japan.
Heel veel plezier toegewenst voor de rest van de reis!
Voor jou altijd, Nathalie. En bedankt!
Spannende tocht en dan hele maal gelukt, dat moet een heerlijk gevoel zijn geweest, en nog.
Overwinnen van angst is echt een super gevoel. En nu thuis met een boek vol herinneringen.
<3