Zondagmiddag en eindelijk schijnt de zon. Uitbundig zelfs, al is het november. Hoewel ik extreem lui ben, voel ik me verplicht er zo lang mogelijk van te genieten. Ik maak een wandeling van drie uur – mijn rug en voeten klagen er nog over.

Eerst wandel ik natuurlijk door het Wantijpark. Ik ben er al te lang niet geweest. Beetje jammer dat half Dordrecht hetzelfde plan heeft bedacht. Honden hollen, kinderen krijsen. Zwanen glijden onverschillig verder. Er loopt een allochtoon bruidspaar in het park. De bruid draagt een tooi die ik graag langer had bekeken dan de beleefdheid me toestaat. En wow, een van de gasten – of een erg moderne fotograaf – zet een drone in. Ik feliciteer het stel en loop door.

In het laatste stukje park bewonder ik een kale boom, die zijn prachtig uitwaaierende takken allemaal aan me laat zien. Ik geniet, maar vind wel dat hij zich nogal kwetsbaar opstelt. Zelfs als je mooi bent, is het eng om geen bladeren te hebben om je achter te verbergen.

Dan ga ik de dijk op. Het Wantij is glad, alsof het water geen zin heeft om te bewegen. Of misschien is de wind net zo lui is als ik. Jammer dat ook op de dijk de fietsers, wandelaars, scooterrijders en honden niet lui zijn. Ik richt me maar op de lucht, die blauw en leeg is.

Nou ja, niet helemaal leeg. Boven hoge populieren die ook al bijna helemaal kaal zijn, behalve kronen van goud in hun hoogste takken, dwaalt één kleine wolk. De wolk is zilver en dun. Zoals dat soms gaat als je ontspannen bent, zeg ik de wolk gedag. En de wolk is zo ontspannen dat zij me gedag terugzegt.

‘Hoe bevalt het je daar boven in de lucht, wolk?’ vraag ik.

‘Ach,’ zegt ze, en laat dan ruimte voor de stilte van een dag zonder wind. ‘Daar denk ik eigenlijk niet over na. Ik zie mijzelf niet als wolk. Ik ben kleine stukjes druppels en stof. Straks val ik uit elkaar.’

Denk je dat de wolk verdrietig klinkt? Somber? Depressief? Nee. Ik kan niet echt uitleggen hoe de wolk wel klinkt. Wolken maken eigenlijk geen geluid natuurlijk, behalve onweerswolken, maar die praten niet met mensen – die houden harde monologen.

‘Ben je blij?’ vraag ik verder. Hé, ik ben niet voor niets een interviewer.

De wolk giebelt. ‘De zon wil mijn water verdampen, en mijn water wil zich vastzuigen aan mijn stukjes stof. En ik weet dat alles anders zal gaan dat zij willen. Straks ben ik – zijn wij – onderdeel van iets…’ Opeens praat de wolk niet meer – haar woorden zijn opgelost.

Ik loop door, ontspannen, zondagachtig. De zon blijft schijnen, zo vaardig dat ik mijn jas opendoe. Als ik even later omkijk zie ik geen dunne, zilveren wolk meer. Op haar plek cirkelt een groep meeuwen. Hun bladeren blinken in de zon. Wat verderop glanzen naast de reguliere populieren een paar populieren waarvan de laatste blaadjes zilver zijn.

Ik loop verder, negeer dat ik eigenlijk moet plassen, negeer al die mensen om me heen (zucht) en loop Dubbeldam in, de prachtigste wijk van Dordrecht. Hier uiten de bomen vlammend hun dankbaarheid voor het seizoen dat voorbij is. Rood en geel overweldigen ze me met hun schoonheid.

Waar de takken kalend zijn, zie ik opvallend vaak kauwen zwart en plechtig bij elkaar zitten. Ik ben als in mijn kindertijd jaloers op ieder wezen dat deel kan zijn van een boom, maar de kauwen glimlachen niet. Misschien zijn zij zich deze zonnige zondag bewust van de druilerige december die komt. Of ze maken plannen om de winter te overleven. Of ze zien dingen die ik niet overzie. Mijn gedachten dwalen af naar kauwen die erin slagen hun kennis over te dragen aan mensen, die rondspeuren naar mannen of vrouwen die ze kunnen vertrouwen met hun geheimen.

Dan worden mijn gedachten minder vaag. Ik geniet van mussen in de struiken, die elegant voor me vluchten. Ik laat de zon me kussen. Ik geniet. Totdat ik in het Land van Valk loop en ik een parkiet zie zitten in een struik. Samen met een maat vliegt hij snel bij mij vandaan, de straat over. Dit past niet in mijn herfstplaatje. De betovering is verbroken.