Een onzichtbaar, zichtbaar, gesloten of toch open boek

Komende december ben ik tien jaar in dienst bij (Vrienden van) De Hoop. Er is één iemand die tien jaar geleden al op dezelfde afdeling werkte als ik en dat nu nog steeds/weer doet. En juist die collega vroeg zich af of ik in staat zou zijn over haar een column te schrijven. Ha! Een boek zou me ook lukken, Ellen Brouwer.

Eigenlijk kwam ik al elf jaar geleden naar de afdeling Media, als cliënt van De Hoop die “een paar maanden” werkervaring zou opdoen. Maar toen was Ellen met zwangerschapsverlof. Ze was een onzichtbare collega. In de jaren erna bleef ze dat een beetje. Ellen is een vormgever. Vormgevers zijn ook mensen, maar ze zijn… anders.

Er waren in mijn begintijd twee vormgevende cliënten, en die waren zo temperamentvol dat ik bang voor ze was. Ze gaven ook aan hun emoties nogal duidelijk vorm. De professionals waren vriendelijk, maar stonden niet dicht bij me. Ik trok meer op met de schrijvers. Er was één uitzondering, een oudere man met wie ik goed kon praten. Maar juist hij zei ooit iets tegen een cliënt dat me zo raakte dat ik mijn geringe moed bij elkaar verzamelde en hem vertelde dat hij zoiets niet kon maken. Ellen zat erbij. Haar enige opmerking was: ‘Ik vind dat hij gelijk heeft.’ Ellen is een Zeeuwse, en ik ken de Zeeuwse leus over dat worstelen en boven water komen. Ik had het niet erg gevonden om haar even onder water te laten worstelen. Ik ademde diep in en hield me voor dat Zeeuwen stug zijn. Of bot.

Mijn veilige-nest-jaren bij Media kwamen ten einde. Mensen met verder reikende blikken dan ik vonden dat ik voortaan het magazine van De Hoop bij Vrienden van De Hoop moest gaan schrijven. Vreselijk vond ik het. Ik ging weg bij mensen die me nader stonden dan sommige familieleden. Het werd nog erger: de afdeling Media werd opgeheven. Mijn familie ging verhuizen naar een ver land, en ik mocht niet mee.

Ellen werd ook achtergelaten. Ze ging voortaan vormgeven bij Vrienden. Daar werd ze niet blij van. Dat wist ik wel, ook al zei ze er niet er veel over. Ze zei sowieso niet veel toen ze eenmaal op de afdeling zat. Ik zag vanaf mijn eigen werkplek nog net haar kuif boven het grote Apple scherm waarachter ze zich verborg.

O, wacht, even een kleine zijweg in. Voor de duidelijkheid: die kuif is heel stijlvol. Dat is zo irritant aan Ellen, dat alles bij haar altijd een mooie vorm heeft. Ellen gaat naar een winkel vol tweedehands spullen waar ik alleen lelijkheid zie en komt terug met een prachtig plantenpotje. Ellen draagt prints en leer, en wat bij een ander kitsch zou zijn is bij haar stijlvol. Planten die bij mij doodgaan, groeien als zij ze aandacht geeft. Zij geeft tegenwoordig de planten water op de hele afdeling, en we werken nog net niet in een oerwoud.

Ellen bleek ook te kunnen praten. Wow, een Zeeuw die grapjes maakte (over heksen, dat wel, met de suggestie dat een bezem best een goed vervoersmiddel voor mij zou zijn). En toen – nog een keer wow – ging ze ook af en toe over zichzelf praten. Bijvoorbeeld over hoe moeilijk ze verandering vond. Het werd me duidelijk dat ze niet een botte maar een verlegen, soms angstige Zeeuw was.

Ik zag Ellen werken met cliënten. Dat deed ik zelf ook, en ik werd er soms moedeloos van, maar Ellen gaf het energie. Zij heeft een diepe passie om ze verder op weg te helpen. Dat is het uitgangspunt bij alles wat we doen, en dient belangrijker te zijn dan de dagelijkse drukte. Bij haar is het echt zo.

Ellen werd steeds eerlijker. Ze vertelde dat ze het niet leuk vond als ik fronsend op haar af kwam lopen – het riep associaties bij haar op die niet aangenaam waren. Ze praatte over haar gezin. Ze vertelde over haar zorgen, maar ik zag ook haar nuchterheid. Ze liet zich niet meeslepen door stress, kwam in actie voor haar kinderen en kon nog steeds lachen. Ze is geen stugge Zeeuw. Ze is een eerlijke Zeeuw, en daardoor een machtig mooi mens.

4 thoughts on “Een onzichtbaar, zichtbaar, gesloten of toch open boek

  1. Wat een prachtige weergave van een persoon en in dit geval Ellen. Bijzonder dat “stugge Zeeuwen”ook breekbare mensen zijn zoals jij en ik. Heel knap weergegeven Els, er doorheen kijken en begrijpen hoe “wij” in elkaar steken en zich aanpassen. Het vertrouwen en verdiepen in elkaar. Top!!!!

  2. Chapeau! Wat een leuke en herkenbare column over mijn lieve nicht Ellen. Ja een mooi en eerlijk mens, met gevoel voor stijl, groene vingers en gek op haar gezin. Ook mooi hoe je je eigen denkwijze verwoordt! Dankjewel voor het delen.

Laat een antwoord achter aan Nanny Lisman van Weijen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *