Een rondje lopen (door mijn hoofd)

Ik ben onderweg naar huis, te voet zoals gebruikelijk. Hoewel het nog maar juli is, zijn er al bramen rijp. Ik ben dol op bramen. De zon schijnt uitbundig en de wind waait uitbundig, zodat het licht alle kanten uit fladdert en dwarrelt en de wereld prachtig is. Ik wens intussen dat alles donker wordt, vooral in mijn hoofd.

Wat is dat toch? Dat verlangen dat er soms is om tot stof uiteen te vallen, om nooit meer na te hoeven denken? Terwijl ik onder populieren loop en luister naar hoe de wind erdoorheen buitelt en lacht omdat het zomer is en iedereen blij, stel ik me voor dat mijn huid uiteenvalt, en dan mijn vlees eronder en dan mijn gedachten en dat er helemaal niets van mij overblijft. Hoe heerlijk zal dat zijn, denk ik in alle ernst. Ik stel me mezelf voor als golf die ergens verdwijnt in zee. Gelukkig kan ik nog wel denken dat dit gevoel weer overgaat. Ik weet zelfs dat het sneller zal gaan dan ik op dat moment kan geloven.

Intussen stel ik mezelf voor als een paaltje dat ik zelf stuksla. Dan voel ik ten minste pijn die ik snap. Niet de pijn van mensen die je verlaten en niet de pijn – angst – dat mensen je zúllen verlaten. De dag ervoor hebben 111 mensen mijn nieuwe profielfoto op Facebook geliket, maar dat betekent niets meer. Wat wel iets betekent is dat ik nadenk over hoe ik mijn gevoelens kan beschrijven, zo duidelijk maar ook zo mooi mogelijk. Een goed teken. Zolang ik ambities heb om te schrijven, komt alles in orde met mij.

En natuurlijk komt het in orde. Die avond voel ik mij al anders – mijn humeur is zo dwarrelig als de wind. Ik kom thuis, eet courgette met tonijn en raap uitgelezen of irritante bibliotheekboeken bij elkaar. De bieb is open op dinsdagavond en daar gaan we maar gebruik van maken. Langs het water van het Wantij, waar ik al zo vaak zwijmelend over heb geschreven dat ik het niet weer hoef te doen, loop ik richting het centrum. De zon huppelt over de golven, de wind is nu écht in een feestelijk humeur en ik voel een licht briesje in mijn hoofd.

Ik ga de stad in, de Wijnstraat door. Wat is die straat toch mooi. Ik kan me altijd voorstellen hoe die straat er drie eeuwen geleden uitzag – vooral omdat sommige stukken sinds die tijd vast nauwelijks veranderd zijn. Ik kan koetsen zien die door de straten ratelen; ik zie in mijn gedachten vrouwen in fluwelen rokken. In werkelijkheid zie ik de stille statigheid van de straat. Ik geniet van al die huizen niet op elkaar lijken. Ze zijn groot en plechtig of juist heel klein; ze hebben deuren die een beetje dwars staan, luiken voor de ruiten. Ik glimlach naar de hoge bomen, die naar mij zwaaien van boven de muren van binnentuinen.

Verder loop ik, naar het stuk van de Wijnstraat dat architectonisch minder interessant is. Hier vallen mij andere dingen op. Ik zie een kat die slaperig tussen wetboeken ligt. Ik zie kunstbloemen die zo vaal zijn dat ze verwelkt lijken. Ik denk aan hoe ik dat soort details kan gebruiken in het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Mijn hoofd dwaalt in nieuwe streken.

Haastig ga ik de terrassen voorbij waar mensen zitten te eten of nog wachten op hun maaltijd. Mensen aankijken of bekeken worden hoeft niet zo van mij, niet in mijn slechtste en niet in mijn beste humeur. Daar is de bibliotheek gelukkig, waar ik anoniem tussen hoge kasten kan dwalen. Ik sta lang bij de kast met boeken over boeken schrijven, over spannende verhalen of betere dialogen schrijven. Ik neem zeven boeken mee.

’s Avonds begin ik met het boek over dialogen schrijven. Ik lees, raak gefascineerd, bedenk wat ik zelf beter kan doen en droom van het schrijven van een bestseller. Als ik naar bed ga schreeuwt mijn sombere humeur wel naar mij, maar ik probeer hem te negeren. Ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Ik wil een boek schrijven. Een boek dat echt goed is. Dat moet toch kunnen?

 

2 thoughts on “Een rondje lopen (door mijn hoofd)

  1. Je kunt heel goed je gevoelens kwijt Els vooral inje boeken. Zodanig dat ik het ook voel. Nu bijvoorbeeld voelde ik jouw somberheid. Knappe schrijfster ben jij.

Laat een antwoord achter aan Judy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *