Je hebt een boek geschreven en weet dat het uitgegeven gaat worden. Nadat je jarenlang bezig bent geweest jouw verhaal precies die vorm te geven die je in de gedachten had en je bijna net zo lang hebt lopen leuren langs uitgeverijen, staat je droom op het punt om uit te komen. Een mooie tijd om iedere dag van de daken te schreeuwen (of schrijven) hoe blij je bent. Denk je. Alleen heb je te veel last van stress om dat te doen.
Ik wacht. Het is maart. De uitgeverij heeft de definitieve versie van mijn roman. Ze zeggen dat ze ermee bezig zijn. Ik probeer ze op hun woord te geloven. Alleen heb ik van ’s nachts als ik niet kan slapen van die enge gedachten dat ze mijn manuscript kwijt zijn en dat ze niet eens weten dat ze het kwijt zijn. Ze hebben nooit op hun planning gezet dat ze het zouden uitgeven. Ooit komen ze daar achter natuurlijk, maar dat wordt pas volgend jaar of zo. Ik wil ze graag mailen of bellen om te vragen hoe het staat met de voortgang, maar ze hebben me zo’n document gegeven voor auteurs en daar staat in dat je dat niet moet doen. Dat je geduld moet hebben.
Geduld. Ik weet nauwelijks meer hoe je het woord spelt. Ik wacht maar op iets waarvan ik weet dat het ooit komt. Ik weet dat het me blij zal maken als het zover is, maar nu heb ik stress. Steeds meer donkere scenario’s zweven door mijn hoofd en blijven haken in hoekjes waar ik me gewoonlijk niet eens bewust ben dat ik ze heb. Stel nou dat de uitgeverij het boek veel te duur prijst en dat niemand het zich kan veroorloven. Stel nou dat mensen het wel kopen maar dat ze het verhaal niets vinden. Stel dat ze het niet begrijpen. Stel dat ze het belachelijk vinden – dat ze mij belachelijk vinden.
Oké, tijd voor een dosis realisme. Sommige mensen gaan mijn verhaal niet leuk vinden. En natuurlijk zal er ook wel commentaar zijn waar ik niet op zit te wachten. Maar… maar er zullen vast mensen zijn die het prachtig vinden. Toch? Opeens weet ik dat niet meer zo zeker. Ik vraag me af waarom ik het ooit zo belangrijk vond dit verhaal te vertellen en waarom ik het ook nog eens wilde delen met de wereld. Zou ik het boek nog kunnen terugtrekken?
Weer een dosis realisme. Het is gewoon een goed boek. Dat durf ik zonder hoogmoed van mijn eigen product te zeggen. Oké, ik ben een beetje nerveus over de ontvangst, maar ik weet dat een boel mensen het mooi zullen vinden – dat ze ervan zullen genieten. En nu rustig worden in dat hoofd en snel een beetje. Hoe lang zou het nog duren voordat ze het uitgeven? En zouden ze het echt niet vergeten zijn?