Afgelopen vrijdag ging ik samen met een vriendin naar de Markthal. We maakten ook een uitstapje naar de wijk eromheen, op zoek naar een winkel die de vriendin wilde bezoeken en die we niet konden vinden. Uiteindelijk bleek hij in de Koopgoot te zitten. Maar het grootste gedeelte van de tijd liepen we in de Markthal. Het was gezellig. En een gruwelijke uitdaging.

Het begon zo ontspannen. Ik stapte in Dordrecht in de trein en genoot ervan dat daar iemand op me zat te wachten die ik al bijna dertig jaar ken. Na een kort ritje stapten we in Blaak weer uit. Ik zou niet in Rotterdam willen wonen, maar ik geniet van de grote stad. De hoge gebouwen, de kubuswoningen, meer drukte dan ik in Dordrecht ooit zie.

Iedere keer als ik bij de Markthal ben verbaas ik me erover hoe groot het gebouw is, en hoe kleurrijk. En toen stapten we binnen. Eerste halte: een restaurant met tapas. Nou ja: halte – we keken alleen. Maar ik kwijlde al. Nogal overvloedig: stokbroodjes met zalm en pepertjes, met salade en garnalen. Oef. Moeizaam wankelde ik verder.

Het werd alleen maar erger. Cannoli: ik ken het eigenlijk niet, maar het zag er zo zoet en overheerlijk uit dat ik vond dat ik zou moeten léren kennen. Onwillig liep ik weer verder. Er waren kaaswinkels die allemaal lekker roken, viswinkels die allemaal uitnodigden, patissiers waar ik mijn nagels in de toonbank wilde zetten en nooit meer weg  wilde. Zelfs de groenteboer had een on-Nederlands rijke uitstalling die opriep tot overeten. Dragonfruit dat ik niet kende en wilde léren kennen.

Samen met de vriendin wankelde ik een toko in. Mijn Japanse docente Japans, Mamiko, had me erop gewezen dat ze een goede Japanse sectie hadden. Daar moest ik natuurlijk gebruik van maken. Ik vond wasabi, noedels, Japanse soep (geen miso – die vind ik niet te eten) en een bescheiden, om niet te zeggen minuscuul zakje Japanse chocolade. En ik vond matcha thee. Eigenlijk was dat het waar ik werkelijk voor kwam. Echte matcha thee die niet veel kost – hoera!

De vriendin en ik aten o zo keurig in de Markthal. We begonnen met een fruitcocktail bij die perfecte groenteboer en daarna aten we bami. Ik voelde me zo braaf – ik voelde de halo op mijn hoofd zo hard schijnen dat ik het warm kreeg. En toen gingen we naar huis. Ik nam afscheid van mijn vriendin. Maar ik nam geen afscheid van eten. De gedachte aan alles wat ik wilde eten, ging met me mee door Dordrecht. Ik overwoog hoe snel ik terug kon gaan naar de Markthal, in mijn eentje. Ik overwoog wat ik allemaal zou kopen. Ik wist niet zeker of ik daar ook maar iets zou achterlaten.

Oef. Als ik het allemaal zo opschrijf voel ik weer de opgefokte spanning van de dag. Ik probeerde afleiding te zoeken. Ik stortte me op het schrijven mijn nieuwe boek. Ik ben erg enthousiast over dat nieuwe boek, maar die avond… not so much: ik zat met lange vingers achter mijn pc. Ik dacht meer aan canolli en chocolade dan aan mijn personages. Ik wilde stokbroodjes en kazen. Ik wilde EEEEEEEEEEEEEEEEEEEETEN.

In plaats daarvan dronk ik matcha thee. Ik was zo braaf. En toen werd ik opeens blij. Ik herinnerde me de Starbucks in Kamakura (een badplaats vlak bij Tokio). Daar dronk ik het ruim vijf jaar geleden ook. En daarna dwaalde ik langs het strand van de Stille Oceaan. Ik bezocht tempels, stond bij vijvers waar de lotussen bloeiden en maakte een foto van een van de prachtige grote vlindersoorten die Japan heeft.

Ik dacht aan de reis naar Japan die ik dit jaar maakte. Ik herinnerde me dat ik matcha thee dronk nadat ik in het paleis van Osaka geweest was. Osaka, de stad waar ik al mijn angsten overwon en op mijn eigen gezond verstand durfde vertrouwen terwijl ik door een wereldstad dwaalde met iemand zonder gevoel voor richting. Ik dacht aan Sapporo, waar ik zelfs helemaal zonder gezelschap ronddwaalde en zo nog meer angsten overwon. Ik keek naar het gifgroene goedje en ik was blij. Ik zal niet zeggen dat ik geen trek meer had. Maar ik was dankbaar dat ik er niet aan had toegegeven.