Giebelende schelpen op het strand

Zwemmen is een van mijn grootste hobby’s. Maar de afgelopen 22 jaar heb ik één keer gezwommen. Sommige mensen die veel te zwaar zijn plonzen gewoon het water in en vragen zich niet af hoeveel mensen dan grinnikend mompelen: “Ik zei nog zo: géén bommetje.” Ik hoor niet bij die categorie. Alleen ben ik nu veertig kilo afgevallen. Tijd voor een bommetje.

De vorige keer dat ik veel was afgevallen durfde ik toch nauwelijks te zwemmen: al die loshangende huid, zodat je kippenvleugels (de lappen huid van je bovenarmen) tegen je borst ploffen als je een bal gooit… En die vreselijk lelijke benen… Maar deze keer deed ik of ik mijn eigen bezwaren niet hoorde. Met een vriendin en met diens hond toog ik naar de Merwede. Toegegeven, ik vond het niet heel erg dat het erg afgelegen was en dat de vriendin vertelde dat er vaak niemand anders was, behalve koeien.

Er dreven luchtige wolkjes in de lucht toen we uitstapten bij een haventje. De weiden en de bomen om ons heen toonden dat een uiterst Hollands landschap niet per se saai is, maar op een zomerse dag prachtig kan zijn. We liepen langs een dijk, waar de hond zich wilde omwentelen in koeienvlaaien en de vriendin hem daarvan probeerde te weerhouden.

De koeien negeerden ons, en ze hadden gelukkig ook geen interesse in het strand. De Merwede blonk, bomen strekten slaperig hun takken uit, boven ons waaiden zwaluwen voorbij. Tijd om de mat neer te leggen, die te verstevigen tegen de plagerige wind en onze kleren uit te trekken. Toch even een raar moment. Daar zat ik dan met mijn bleke beentjes die meer dan twintig jaar nauwelijks zon hadden gezien. Ik deed of alles normaal was. Ik keek naar het water. Ik ging zwemmen. Echt. Maar niet onmiddellijk, want de wind was fris. Het was nog maar net tien uur en het was pas de tweede warme dag na twee weken frisheid.

Maar ik hield het niet lang vol op het strand. Toen ik stokken had gegooid naar de hond en mijn voeten kriebelend had ingenesteld tussen de zandkorrels, bleef ik naar het water kijken. Ik moest erin. Ik snakte naar adem toen ik mijn tenen erin doopte, en nog een keer toen ik tot mijn dijen erin stond. En toen liet ik me erin zakken en voelde ik een rust alsof ik thuiskwam.

Ik dook, ik zwom en ik was blij. Ik lag op mijn rug in het water en vroeg me af of ik als kind ooit bewust had moeten leren drijven of dat ik het altijd al geweten had. Ik keek naar de hemel, naar de zwaluwen en naar de meeuwen en naar de takken van de populieren die ruisten in de wind. Ik had geen gewicht meer en geen gedachten. Ik wás er alleen maar, in het water. Ik vroeg me af waarom ik 22 jaar niet gezwommen had en hoe erg dat was.

Ik ging uit het water en liet me drogen door de zon. Ik praatte met de vriendin, gooide stokken naar de hond en at wat. Er kwamen drie jongens met een jetski naar het strand, en bij ons baaitje, in ons zicht, meerden ook twee boten af. Ik vroeg me af of ik nu nog het water in zou durven, terwijl andere mensen mijn lichaam konden zien en er wat vonden konden vinden. Het antwoord bleek ja te zijn. Ik kon me er eigenlijk niet druk over maken wat ze dachten. Ik ging gewoon zwemmen, want dat was zo fijn.

Toen ik daarna weer opdroogde op het strand gooide ik schelpen naar de hond. Hij bleek die verbazend goed te kunnen vangen. De vriendin wees me erop dat de schelpen aan de waterlijn, die nog net in de rivier lagen, maar bij iedere golfslag de kans liepen op het strand te eindigen, dat die rinkelden als muntstukjes. Ik hoorde het ook, maar ik dacht eerst dat het een collectieve fantasie was – wij kunnen ook samen praten over wat kauwen en schapen te vertellen hebben. Maar het was echt. Ik vond het niet klinken als rinkelen. Het klonk meer als giebelen, niet spottend, maar zonnig tevreden, alsof ze samen genoten van de dag.

 

7 thoughts on “Giebelende schelpen op het strand

  1. Wat een overwinning en wat prachtig dat je genoot van het water dat jou opnam en lekker deed zwemmen. En dat na 22 jaar. Super verhaal Els, heb ook genoten.

Laat een antwoord achter aan Kirstie Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *