Ergens in de jaren negentig verscheen de film Groundhog Day, waarin een weerpresentator die op reportage is in een klein dorpje iedere ochtend wakker wordt op dezelfde dag. In het begin maakt hij daar listig gebruik van, maar al snel raakt hij steeds meer gefrustreerd over de situatie. Ik begin onderhand de indruk te krijgen dat ik iets soortgelijks meemaak. Iedere keer als ik denk dat ik minder dan een jaar te gaan heb totdat ik eindelijk naar Japan mag vertrekken, gebeurt er iets waardoor ik alsnog een jaar moet wachten.

Toen ik op de bijbelschool zat, in het schooljaar 21/22, dacht ik dat ik aan het einde van 2022 naar Japan kon gaan. Toen kwam de non-hodgkin en werd iedere planning verstoord. De arts dacht dat ik na een goede behandeling begin 2024 wel kon vertrekken. De artsen van OMF dachten daar anders over. Dan maar begin 2025. Ik voelde mij afgelopen najaar geweldig, alsof ik nooit ziek was geweest, maar intussen is die situatie heel anders. Ik ben zo moe dat er voor alle zekerheid werd besloten tot een PET-scan. Daar waren gelukkig geen teruggekeerde tumoren op te zien, maar de arts raadde wel aan om langer de tijd te nemen voor mijn herstel. Een jaar of zo. Dus nu heb ik weer – nog steeds? – een jaar te gaan totdat ik naar Japan vertrek. Denk ik. Wie weet komt er weer wat tussen…

Zuchtend typ ik deze blog. Wat is dat toch, dat eindeloze uitstel? Ik dacht zo zeker te weten dat ik naar Japan moest gaan. Nog steeds is het zo dat iedere keer als ik ga twijfelen of het nog wel de bedoeling is dat ik daarnaartoe moet, ik expliciete bevestigingen krijg. Toen ik wat mocht vertellen bij een conferentie over roeping en ik me afvroeg of ik nog wel roeping had, kwam er een jongen voor me zitten met groot het woord “Tokyo” op zijn shirt. Recent bad iemand tijdens een video call voor bevestiging over wat mijn weg is. Onmiddellijk daarna kreeg ik van een vriendin een appje met een foto van een Japans huisje van lego. Toen ik zelf zo wanhopig moe was dat ik echt niet meer wist hoe ik verder moest (letterlijk en figuurlijk) bad ik om duidelijkheid. Bijna onmiddellijk daarna voelde ik de drang om de Tekst van de Dag op te zoeken in de bijbelapp. YouVersion Het was Handelingen 1:8, over getuigen tot aan de uiteinden van de aarde.

We kunnen natuurlijk een discussie houden over toeval, maar ik vind wat er gebeurt iets té toevallig. Voor mij zijn het bevestigingen dat ik nog op het goede pad loop. Maar tegelijkertijd is er die verpletterende vermoeidheid, die ervoor zorgt dat als ik me bij het aankleden soms al voel alsof ik de hele dag gewerkt heb. Wandelen, altijd zo vanzelfsprekend, is nu vaak een uitputtingsslag. Dat laatste kan ik nog een beetje verklaren, want de scan liet zien dat juist de benen nog volop bezig zijn om op oude kracht te komen na de aanslag van de chemo: gif dat kanker doodt maar ook veel goede cellen aanvalt.

Naast frustratie is er schuldgevoel, hoe onlogisch dat misschien ook lijkt. Er zijn zo veel mensen die financieel hebben bijgedragen en/of nog steeds bijdragen aan mijn verblijf in Japan… En hier zit ik dan, meer dan vier jaar na het begin van de plannen. Nog steeds in Nederland. Nog steeds in Dordrecht zelfs. Ik heb het gevoel dat ik mij moet verantwoorden voor het geld dat ze hebben gegeven. Rationeel weet ik dat ik een “goede” reden heb voor het feit dat ik nog in Nederland ben. Maar niet alles in mijn hoofd is rationeel (en misschien is dat maar goed ook).

Ik leef niet in de film Groundhog Day. Iedere dag is een nieuwe dag. Ik zal die nieuwe dagen moeten gebruiken om verder te herstellen. Ik heb inmiddels een ergotherapeut, die me verzekert dat ze er alle vertrouwen in heeft dat er van alles mogelijk is om mijn vermoeidheid te lijf te gaan. Ik hoop dat vertrouwen snel ook te krijgen. Of misschien moet ik het idee “snel” maar even loslaten, en rustig aan verder werken aan mijn herstel.