Het park is weer jong

Ik ga niet te veel over corona zeggen, want daar wordt al zo veel over gezegd. Maar ik werk dus thuis. En ik merk dat ik mijn collega’s (nog) meer mis dan ik had verwacht. Beweging mis ik ook.

Het probleem met de collega’s wordt geweldig opgelost: ze bellen me vaak en ik bel hen. Ik was nooit voor videobellen, maar heb het nu omhelsd: wat is het leuk om even bekende gezichten te zien als je hele dagen achter je bureau (eh, pardon: keukentafel) hangt. Net belde nog een collega die haar telefoon neerzette en heerlijk ontspannen met de handen in het hoofd en vrolijke ogen tegen me aan zat te kletsen. Ik vergeet spontaan dat ik alleen in huis ben, en dat dat nog weken gaat duren.

Eén nadeel heeft videobellen wel: ik zie ook mezelf. Ja, ik weet heus wel dat ik 47 ben. Maar ik heb het nu zo goed in de gaten. Lijnen die dwars over mijn gezicht vallen, alsof er een mes in gezet is, een vaalheid die ik niet helemaal aan de lange winter kan toeschrijven… Ik las laatst een romantisch verhaal, maar realiseer me: de tijd voor, of de kans op, romantiek is verkeken. Natuurlijk wist ik dat al, maar ik hoef het niet zo nodig écht te weten, te doorleven, te voelen in mijn darmen en in mijn steeds meer krakende lichaam, dat protesteert als ik opsta (of te lang aan die keukentafel blijf zitten).

De telefoon leg ik maar snel weg. Tijd voor de beweging. Ik heb met mijn teamleider afgesproken dat ik tussen de middag wat langer pauzeer. Dan is het een stuk fijner om even door het park te lopen dan ’s avonds, als de drukke Oranjelaan oversteken spelen met je leven is.

Het is lente aan het worden in het park. Zo lang heb ik er op gewacht! Al voordat ik het park binnenstap, zie ik dat de wilgen niet meer bruine tranen laten hangen: hun lange slierten zijn groen en fris, alsof je ermee zou kunnen touwtjespringen.

Toch ben ik nog niet dat nare bijeffect van het videobellen kwijt. Ik denk: ik zal nooit meer touwtjespringen. Ik ben echt niet meer jong. Vroeger als ik het speenkruid groen en geel zag worden, werd ik vervuld met verwachting: dan dacht ik dat dit het jaar was waarin alles anders werd, waarin de zomer niet alleen overdaad voor de natuur zou brengen, maar ook voor mij. En nu ben ik oud aan het worden en zijn er wel wonderbaarlijke dingen gebeurd, maar niet de dingen die ik het liefst wilde. Ik zie mijn gezicht weer voor me, klein onderin mijn telefoonscherm, maar groot genoeg om niet te vergeten.

Dan ben ik echt het park in en hoor ik reigers schreeuwen. Die statige vogels die gewoonlijk onverschillig langs het water staan, vliegen nu naar nesten hoog in bomen en kwetteren alsof ze mijn collega’s zijn. Ik zie een enorme boomtak die over het water ligt en weet dat ik daar vroeger overheen gelopen zou willen hebben. Ik wil het nu eigenlijk ook. De zon schijnt op mijn niet meer zo jonge huid, maar toch is alles mogelijk. Ik word pas weer volwassen als er iemand kucht. Het geluid dat ik anders niet eens bewust zou horen, roept nu allerlei associaties op.

Ik dwaal door het park. Je kunt er niet snel doorheen lopen, want alle paadjes zijn krom. Bij de boom die zo ver naar een vijver overhelt dat een tak het water raakt, bouwt een meerkoet een nest. De narcissen verwelken al, maar allerlei bomen bloeien op. Bij een kastanje waar ik gisteren knoppen zag, zie ik nu een groen blad. Het park is weer jong. Ik voel me ook jonger.

Als ik het park uit ben, loop ik nog een stukje langs het water. Dan draai ik om, want er moet nog wel gewerkt worden. Onderweg zoekt een collega contact. We gaan weer videobellen, maar ik kijk vooral naar haar. Wat leuk dat ze belt. En ze zegt: ‘Lekker, dat je buiten bent. Straks heb je zeker een nieuwe blog?’ Ik glimlach. Wat leuk dat ze me zo goed kent. En zolang ik schrijf, word ik nooit helemaal oud.

4 thoughts on “Het park is weer jong

  1. Jij bent echt niet oud, zeker niet vaal en die groeven heb ik nog nooit gezien. Volgens mij is je telefoon gewoon kapot of gebruik je het verkeerde filter!

  2. Ooh Els, nog maar 47 jaar!!!! Logisch dat er wat kraakt, dat is al vanaf je 30ste jaar. Kop op Els. Je huid is glad en je hebt prachtig haar. Het park is jong en jij ook. Dit was mijn hoofdstuk!!!!

Laat een antwoord achter aan Eef Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *