Ik heb een vriendin – ze heet Antine – die als ik jarig ben met schijnbaar achteloos gemak een gedicht tevoorschijn tovert. Ze maakt erin duidelijk wat ze voor me wenst en wat ze van me vindt en ze stopt er ook nog een boel humor in. Nu is zij jarig. Dichten is niet echt mijn ding, maar ik kan natuurlijk wel een column schrijven.

Antine zingt. Dat is misschien het meest essentiële dat er over haar te melden valt. Ze zingt zelfs wanneer andere mensen praten. Een paar voorbeelden van pogingen tot een gesprek.

Poging één:

Ik zeg: ‘En toen zag ik een vliegtuig dat –’

Antine zingt: ‘One day I’ll flyyyyyyyyyyy away!’

Poging twee:

Ik zeg: ‘Lieve help, wat een steile heuvel is dit!’

Antine zingt (hijgend): ‘I go to the hills, when my heart is looooooooooonely!’

Enzovoort, enzovoort. Het is belangrijk om hierbij te vermelden dat Antine zingt met een uiterst vrolijk gezicht, terwijl haar blauwe ogen een onschuld uitstralen die je er het liefst uit wilt slaan. Oh, wacht, schreef ik die laatste woorden echt? Dat bedoelde ik natuurlijk niet zo. Ik bedoel dat die onschuld… eh… bijzonder is. Alleen niet bijzonder overtuigend.

Antine is sowieso (of überhaupt?) bijzonder. Ze heeft een gevoel voor humor dat dermate aanstekelijk is dat zelfs zij om haar grappen lacht. Antine houdt ook erg van herten. Als we in het voorjaar op vakantie gaan en over mooie achterafweggetjes rijden, in Luxemburg, Duitsland of landelijk Nederland, mompelt ze voor zich uit: ‘Ik zie daar precies zo’n veldje waar in de avondschemering herten komen.’ Meestal is het op dat moment midden op de dag. Maar gelukkig gaat er nooit een vakantie voorbij zonder dat Antine uiteindelijk herten ziet waar ze honderd foto’s kan maken.

Oh! Foto’s! Nog een onderwerp waar ik een paar alinea’s – of columns – mee kan vullen. Antine maakt prachtige foto’s. Ze heeft oog voor detail, fotografeert boomklevers, paddenstoelen, herten natuurlijk, en insecten die een ommetje maken. Ze maakt véél foto’s. Heel veel foto’s, terwijl ik rustig – oh zo rustig, overtuig ik mijzelf – afwacht, de kouder wordende avondlucht langzaam mijn beenspieren verlamt en spinnen een web maken onder mijn oksels.

Maar even serieus: Antine is gaaf! Antine is zo’n vriendin waar je regelmatig de Heer voor dankt. Antine is niet alleen een vriendin om hard mee te lachen, maar ook iemand bij wie je kunt uithuilen. En wat ik voor mezelf het belangrijkste vind: Antine vertelt het je als je niet goed bezig bent. ‘Het is een gave,’ zou Antine daar zelf over zeggen, maar het is een gave die lang niet iedereen gegeven is. Niet iedereen durft je te wijzen op wat je beter anders kunt doen, en dan ook nog eens op zo’n manier dat je je eerder opgebouwd dan afgebroken voelt.

En Antine is trouw… man, man, man, om te kotsen zo trouw is ze. Ze geeft 238,5% energie aan haar gezin en slaagt er op de een of andere manier ook nog in om aandacht te geven aan haar vrienden en aan anderen die dat nodig hebben. En dat is niet alles, want die aandacht gaat gepaard met inzicht. Ze stelt de vragen die niet bij een ander opkomen. Ze gaat een stukje wandelen met iemand die haar verhaal kwijt moet. Ze zorgde er regelmatig voor dat cliënten van De Hoop die nooit iets zeiden opeens begonnen te praten.

En hoe komt ze aan dat inzicht? Ik vermoed dat ze dat krijgt door haar geloof. Antine heeft een GROOT geloof. Dat uit ze natuurlijk zingend (zucht…), op het podium van de kerk, als ze mensen meeneemt in aanbidding. Ze heeft een vertrouwen in haar Schepper waarvan ze nooit de indruk wekt dat het onwankelbaar is (heel verfrissend), maar dat ze nooit laat varen. Volgens mij heeft haar Schepper ook veel vertrouwen in haar.

Hm… mijn luchtige column wordt steeds ernstiger. Maar dat geeft niet. Het is eigenlijk een mooie weerspiegeling van wie Antine is: eerst krijg je een zere buik van het lachen, en daarna ga je eens goed nadenken. Ik ben blij dat ik Antine een vriendin mag noemen. Kakkakkakkak, en nu ben ik echt veel te zoetsappig geworden.

Fijne verjaardag, lieve Antine.