Ik heb heel lang gewacht op de kans om de titel boven dit artikel te schrijven en te weten dat hij waarheid was. Het is me eindelijk gelukt: ik ben honderd kilo lichter.
Terwijl anderen klaagden over coronakilo’s, ging bij mij vanaf de eerste maandag van de lockdown de spreekwoordelijke knop om. Sinds ik in 2008 bij De Hoop werd opgenomen, was ik zeventig kilo structureel kwijt. In 2012 tikte ik bijna de honderd kilo gewichtsverlies aan, maar toen sloeg de somberheid weer toe en leek eten de enige oplossing om me beter te voelen. Sinds die tijd bleef ik fluctueren in de laatste dertig kilo.
Tot maart dus. Ik weet niet precies wat er gebeurde. Misschien was ik mijn eigen gedrag zat, of misschien gebeurde er zo veel in mijn leven dat deze actie er ook nog wel bij kon. Er veranderde iets in mijn hoofd, en mijn lichaam veranderde mee.
De afgelopen maanden herontdekte ik botten waarvan ik bijna vergeten was dat ik ze bezit. Mijn ribbenkast liet voor het eerst sinds jaren haar vormen zien. Rondom mijn bekken verschenen contouren die ik niet echt herkende. Van mijn schouders bleef belachelijk weinig over. Ik liep in de stad, zag mezelf in etalages en schrok soms, want de gestalte die ik daar zag was niet het spiegelbeeld dat zit opgeslagen in de spiegels van mijn geheugen.
Ik moest niet alleen aan mijn buitenkant wennen. Ik holde trappen op en hijgde niet. ’s Morgens had ik geen rugpijn bij het opstaan. Ik ging steeds langer wandelen en had pas na een tijdje in de gaten dat ik daarna geen spierpijn had. Ik had – heb – zo veel energie dat ik er soms moe van word. Nu ik bijna middelbaar ben, voel ik me opeens jong.
Mijn omgeving moest ook wennen. Ik kwam op straat een collega tegen die zijn duim naar me opstak. Wat later begonnen wildvreemden me op straat aan te spreken. Een dame tijdens het wandelen: ‘Volgens mij bent u de laatste tijd heel veel afgevallen, hè? Wat knap!’ Een jonge, verlegen, mollige vrouw – bijna nog een meisje: ‘Ik zie u altijd lopen. U bent een voorbeeld voor me.’ Ik had kippenvel, want ik ben vaak geen voorbeeld voor mezelf geweest.
Ik denk aan het contrast met de tijden dat ik op mijn zwaarst was. Mensen die voorbij fietsten en iets schreeuwden over “Ma Flodder” of over “Big Diet” (de termen zeggen genoeg over hoelang het gevecht met de kilo’s al duurt). De man die naast me zat in de trein en toen hij wegliep het nodig vond om me te vertellen hoe vervelend hij naast me zitten had gevonden. De minachtende blikken, waarvan bekenden dan ook nog eens zeiden dat ik ze me verbeelde. Natuurlijk – of ik niet alleen dik maar ook achterlijk was. En het ergste: al die mensen die me kenden voordat ik dik werd en pas stopten met me negeren toen ik weer afviel. Heel veel dank aan de mensen die anders keken en voelden!
Ik kan maar beter ophouden over die oude boosheid. Ik zou hem graag loslaten, samen met de kilo’s. Maar te vaak valt het me op – nu misschien juist nog meer – dat met iedere groep die niet standaard is rekening gehouden moet worden behalve met dikke mensen. Als je homoseksueel bent, mag de ambtenaar van de burgerlijke stand die je huwelijk niet wil inzegenen, ontslagen worden. Voor mensen die niet weten of ze man of vrouw zijn wordt het paspoort aangepast. Maar dikke mensen mag iedereen belachelijk maken.
Juist daarom sluit ik graag af met iets wat een collega zei toen we weer wat vaker op kantoor mochten werken en ook de mensen daar zich verbaasden over mijn gewichtsverlies. Iemand die me al vaak heeft laten nadenken over andere zienswijzen, complimenteerde me met hoe ik eruitzag. En toen zei ze: ‘Maar voor de duidelijkheid: daarom ben je niet opeens waardevoller.’
Amen! Laten we dat maar goed onthouden, ook omgekeerd. Dikke mensen lijken steeds onzichtbaarder te worden naarmate ze meer omvang krijgen. Zullen we eens voorbij het vet kijken, naar de ziel die schreeuwt om aandacht en liefde?
Mooi verwoord. Ik heb je altijd een mooie vrouw gevonden, maar ik ken dan ook de mens achter het uiterlijk. Wat ben ik ongelofelijk trots op jou, op al je wilskracht en je doorzettingsvermogen!
Dank je wel! Wat lief!
Bingo, zegt het ergens achter in mijn hoofd. “ En jij?” komt daar nog zachtjes achteraan.
Het kàn. Ik zie het nu bij jou. Ik weet het ook.
Dankjewel voor jouw dappere publicatie. Krachtig vind ik het!
Jij bedankt, voor de hulp die jij mij bood! En ik ben blij dat je weet dat het kan. <3
Wat een ware geschiedenis. De strijd die jij aan ging met je overgewicht heb ik als tante meegekregen met alles erop en er aan. De terugvallen en dan toch weer opstaan en doorgaan. Wat een doorzettingsvermogen!!! Ben heel erg trots op jou Els en altijd hoe dan ook van je gehouden en nu nog steeds. Jij bent en blijft mijn Els.
Dank u wel voor uw lieve woorden!
Wauw wauw wauw… Wat ontzettend gaaf hoe je de woorden hebt om te benoemen zoals is en hoe het benoemt moet worden.. ik kan niet anders zeggen dan dat je een heus voorbeeld bent en ik met enorm veel bewondering altijd keek naar jou enorme kracht en doorzettingsvermogen om je doel te bereiken, je nuchterheid en de manier waarop je kwetsbaar durft te zijn is ontzagwekkend.. ik lees dit en word helemaal zo blij en enthousiast van binnen om gewoon even ‘love you’ naar je toe te sturen. Dus bij deze, i love you zus! 💪🏼🙏🏻❤
Zo, jij maakt de vroege morgen nog mooier dan hij al is. Dank je wel, Marion. Ben er stil van…
Petje af, hoor! Je kunt voor veel mensen een voorbeeld en tot steun zijn!