Die arme Matthew: probeer je gereserveerd te zijn, en dan zit je opeens te huilen in een kerk. Helaas voor mij is deze scène uit ‘De Schreeuw van de Pauw’ niet helemaal aan mijn verbeelding ontsproten. Ook ik weet uit persoonlijke ervaring hoe gênant het is om midden in een lied in tranen uit te barsten.

Misschien denk je dat het voor een vrouw als ik een stuk minder erg is om te huilen dan voor een man als Matthew. Nou… ik weet niet of ik het daarmee eens ben. Ik zit er niet echt op te wachten om opeens slachtoffer van mijn emoties te worden – en dan ook nog niet eens te weten wat er nou eigenlijk aan de hand is.

Jaren geleden zat ik bij een bijeenkomst van Women Aglow. We zongen het lied ‘Laat het huis gevuld zijn’. Ik was nog maar net christen en ik weet niet of ik het lied al eens eerder had gehoord. Hoe het ook zij: tijdens het lied begon ik te huilen. En dat is eigenlijk een behoorlijk understatement. Ik had geen enkele controle meer over mijn emoties: ik huilde, ik huilde, en ik bleef huilen. Ik wilde wel stoppen, maar ik had geen flauw idee meer hoe ik dat moest doen. Uiteindelijk ben ik naar de wc gevlucht. Toen ik het lied niet meer kon horen, kwam ik tot rust.

Ik had geen flauw idee wáárom ik nou eigenlijk zo emotioneel was geworden, maar een paar maanden later was ik bij een conferentie en toen gebeurde het me met hetzelfde lied weer. (Beetje jammer trouwens dat dit soort dingen niet gewoon plaatsvonden in mijn eigen gemeente; dat was net een tikje minder gênant geweest…) Ook na die tweede episode wist ik nog steeds niet waarom ik zo geëmotioneerd werd door het lied.

Pas jaren later – toen ik niet meer in huilen uitbarstte als ik het hoorde – snapte ik waarom ‘Laat het huis gevuld zijn’ me zo raakte. God komt aan het woord in dit lied: Hij vertelt dat Hij van jou, van mij, een tempel wil maken waarin Hij kan wonen. Ik denk nu dat mijn ziel reageerde op zijn verlangen om bij mij te zijn, en op mijn eigen verlangen – en mijn angst – om Hem toe te laten in mijn leven.

Ik huil nog steeds wel eens tijdens een dienst. Niet met luide uithalen en bij voorkeur zonder dat iemand het in de gaten heeft. Alhoewel: ik weet dat er altijd Iemand is die het in de gaten heeft. Emoties die jarenlang bekneld zaten, kan ik uiten bij God. Hij raakt mijn gevoelens aan en verandert ze: wat pijnlijk of bitter was, maakt Hij zacht of haalt Hij weg. Het is niet meer eng om Hem toe te laten in mijn leven.