Huilen onder water

Het is een maandag in maart. Ik heb vijftien pagina’s tekst gecorrigeerd, een begeleidingsgesprek gevoerd, een nieuwsbrief geschreven en ik moet nog veel meer hebben gedaan want ik ben zo moe dat ik niet meer kan denken. Onderweg naar huis heb ik zelfs geen trek meer in allerlei dingen die ik beter niet kan eten. Daarom doe ik snel boodschappen.

Het is nog steeds bizar warm voor de tijd van het jaar. Als ik naar huis slof met mijn gezonde boodschappen, probeer ik te denken dat ik moet genieten. Ik heb geen jas aan, om mij heen botten bomen uit, de bloemen zijn uitbundig en iedereen glimlacht. Maar ik ben te moe.

Als ik bij de kade kom waar mijn straat naar is vernoemd kijk ik uit over het Wantij. Het water is glad als een pas opgemaakt bed met satijnen lakens. Er liggen geen rivieraken aangemeerd vanavond. In het water zie ik alleen een meerkoetje dat ambitieus een veel te grote tak naar zijn nest wil slepen.

Ik kijk nog eens om me heen. Niemand te zien. Ik grijp mijn rode boodschappentas steviger vast en laat me het water in vallen, heel netjes, recht naar beneden, met zo min mogelijk spetters. ‘Niet omdat het moet, maar omdat het kan,’ zeg ik onder water. En denk niet dat die woorden klinken als ‘blub – splet – snik voordat ik snakkend weer bovenkom. Iedereen weet dat als je maar wilt, je heel best onder water kunt ademhalen.

Ook alle verhalen dat Nederlandse wateren troebel zijn, zijn overdreven. Terwijl ik samen met mijn boodschappentas richting de Merwede zwem, zie ik hoe het late zoonlicht door het water dringt, om in warme stralen over mijn gezicht te strijken. Even denk ik terug aan de dag toen ik bijna zes was en bijna verdronk, ergens in de Oude Maas, geloof ik. Het moet vast een traumatische ervaring zijn geweest, maar als ik eraan terugdenk, zie ik altijd weer zonlicht dat door het water heen haar handen naar mij uitstrekt. En dan heb ik altijd het gevoel van wonderbaarlijke rust, alsof ook het water me verwelkomde, alsof ik daar thuis was.

Ik zwem verder. Ik ontwijk de schroef van een containerschip en boven me hoor ik het gezoem van de waterbus die voorbij raast. Kun je huilen in het water? Dat weet ik eigenlijk niet. Ik wilde een grappig verhaaltje schrijven, over een snoek met wie ik een snaaks gesprek zou voeren, of dat ik een krokodil met een rode strik om zijn hoofd zou ontdekken in de Merwede. Het lukt me niet. Ik grijp mijn rode boodschappentas steviger vast en duik dieper, naar waar het water koeler is en er minder licht komt. Ik vraag me af of daar schatten verborgen liggen, of misschien een stukje van mezelf.

Je kunt huilen onder water, realiseer ik me. Ik vraag me opeens af of ik al die jaren dat ik in de supermarkt eten kocht, ik eigenlijk op zoek was naar dezelfde rust die ik even voelde toen ik bijna verdronk. Niet dat ik dood wil, of zo. Zeker niet. Maar ik wil dat de zon haar hand weer uitstrekt en het water me omhult, dat ik niets meer moet en ik alleen nog bén, op een plek van sublieme stilte.

Mijn boodschappentas en ik zwemmen terug naar de kade. Precies bij de meerkoet en zijn tak komen we boven. De meerkoet kijkt me verwijtend aan – ik geloof dat hij net grip had op de tak, grip die hij nu weer kwijt is. Hij piept hard naar me.

‘Sorry,’ zeg ik tegen de meerkoet. Ik kruip de kade op en loop druipend naar huis. Gelukkig heeft niemand me gezien.

 

3 thoughts on “Huilen onder water

  1. Oh, wat een mooi verhaal. Je bent even weer in die tijd geweest dat je bijna verdronk. en toch, het licht daarboven stak haar hand uit. Zit zoveel in dit schrijven en dat schept mij tot nadenken.
    Altijd toch het positieve en het Licht wat je op gang brengt en houdt.
    Mooi Els, je bent een topper met karakter.
    Tantetje.

  2. Oh, wat een mooi verhaal. Je bent even weer in die tijd geweest dat je bijna verdronk. en toch, het licht daarboven stak haar hand uit. Zit zoveel in dit schrijven en dat schept mij tot nadenken.
    Altijd toch het positieve en het Licht wat je op gang brengt en houdt.
    Mooi Els, je bent een topper met karakter.
    Tantetje.

  3. Oh, wat een mooi verhaal. Je bent even weer in die tijd geweest dat je bijna verdronk. en toch, het licht daarboven stak haar hand uit. Zit zoveel in dit schrijven en dat schept mij tot nadenken.
    Altijd toch het positieve en het Licht wat je op gang brengt en houdt.
    Mooi Els, je bent een topper met karakter.
    Tantetje.

Laat een antwoord achter aan Nanny Lisman van Weijen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *