Recent was ik terug op All Nations, mijn oude bijbelschool. Toen mijn vriendin de imposante oprijlaan inreed, moest ik even slikken. De oudste, meest eerbiedwaardige bomen stonden er nog, maar alle puberstruiken waren bij hun enkels omgehakt.
De paar dagen op All Nations waren geweldig, maar zo vol met afspraken met vrienden dat ik nauwelijks tijd overhield om te wandelen. Eigenlijk had ik daar alleen vrijdagavond voor. Maar wandelen in het donker… gewoonlijk doe ik dat niet. Veiligheid en zo. Maar ik herinnerde me een prachtige avondwandeling naar het dorp in het jaar dat ik student was op All Nations (met gezelschap). En ik herinnerde me dat ik iemand in Nederland had beloofd Walkers Shortbread mee te nemen. Daar kon ik in het dorp naar zoeken bij de plaatselijke Co-op.
Ik ging, in mijn eentje. Ik besloot dat het heus veilig was. Het was de laatste nacht met vorst. Zodra ik buiten stapte was ik dankbaar dat ik mijn handschoenen aanhad. Ik stond aan de bosrand, waar alles duister was maar niet stil: de herten, vossen, egels en eekhoorns die de kou trotseerden, leken ook het duister te weerstaan.
Ik zocht aarzelend mijn weg op de oprijlaan bijna zonder lantaarns. Al snel kwam ik aan het eind van het bos, bij de ceders die me vroeger altijd aan Japan deden denken, en nu weer. Mijn gevoelens waren gemengd: het was nog maar kort geleden dat ik hoorde dat ik vanwege mijn gezondheid (die volgens mij heel aardig is) een jaar langer in Nederland moet blijven.
Maar ik had niet te lang tijd voor inwendige duisternis. Ik stond hoog op de heuvel. De wereld onder mij was moeilijk te onderscheiden, maar de wereld erboven werd voor mij open geschoven. Er was een halve maan, en, slechts veertig kilometer ten noorden van het centrum van Londen, zo weinig lichtvervuiling dat ik meer sterren zag dan thuis.
Ik begon de oprijlaan af te lopen. Het was zo licht dat mijn schaduw voor me uit ging. Ik dacht niet meer aan de schaduwen van struikrovers. Ik liet me betoveren door de schoonheid van de stille duisternis. Eigenlijk kwam het goed uit dat er zo veel meidoorns waren gerooid: mijn pad werd er helderder van, en in het donker kon ik niet zien hoeveel mooier de oprijlaan vroeger was.
Ik daalde verder af en liep steeds meer op mijn gemak, bijna alsof het licht was. Ik zag de schapen in het veld en ontdekte zulke heldere sterren dat ik soms dacht een herder te zijn die op het punt stond geweldig nieuws te horen. Sommige van die heldere sterren bleken bij nader inzien vliegtuigen te zijn, onderweg naar Londen, of op reis ervandaan, maar anderen bleven plechtstatig fonkelen. Van één vliegtuig zag ik het spoor: zo wit dat het heel misschien toch een engelenvleugel was.
Onderaan de laan was ik onmiddellijk bij de laatste cottages van het dorp Stanstead Abbots. Ik liep de stoep op en werd verblind door een lamp bij een uitrit van een cottage. Ik struikelde toen ik verderliep. Er waren straatlantaarns, maar ver van elkaar verwijderd. Passerende auto’s verblindden mij met hun lampen. De stoepen in Engeland zijn vaak van asfalt, dat veel te veel golft; ik verstapte me herhaaldelijk. In het duister had ik meer gezien. Daar kon ik allerlei lessen uit halen.
Ik bereikte zonder kleerscheuren de Co-op, maar Walkers Shortbread hadden ze niet. Deze “walker” draaide om en ging terug naar het landgoed bovenop de donkere heuvel. In het dorp lukte het me nu te navigeren met hulp van de autolampen, deze keer aan “mijn” kant van de stoep. Toch verstapte ik me opnieuw.
Ik haalde opgelucht adem toen ik terug was bij de oprit van All Nations. ik deed een paar stappen het duister in en bleef toen staan, om de schoonheid van de avond dieper in me op te nemen. Ver voor me uit stond de imposante eik, misschien al meer dan een eeuw oud. De maan was nog wat hoger gerezen, haar licht nog helderder: het leek of er sneeuw over de wereld was uitgeschud, zo wit leek alles. Zonder moeite klom ik op naar huis.
Foto: Roberto Nickson: https://www.pexels.com