Ik had al lange tijd het voornemen om iets te schrijven over kerst, maar de inspiratie wilde niet komen. Gisteren stormde het, en wie mij kent weet dat ik daar nogal van hou. De inspiratie waaide naar mij toe.

’s Morgens zat ik in het ziekenhuis met Zeer Goede Vriendin, voor alweer de derde reguliere controle sinds ik hoorde dat de kanker weg is. De controle was goed. De arts vertelde dat zij ook een christen is en we hadden een enthousiast gesprek over Japan.

De goede controle was niet per se een cadeau van God. God is ook God als de controle slecht was geweest. Ik heb terwijl ik ziek was te veel berichten gehoord over lieve mensen die stierven. Jezus is niet de Kerstman die ons alles precies zo geeft als wij willen.

Jezus is een ruige kerel. Hij dwaalde rond door Galilea en Judea zonder dat Hij een huis had om te slapen. Met kerst gedenken we dat Hij naar de aarde kwam. Dat was al een ruig begin. Je zult toch alles hebben in de hemel en dan besluiten dat je tussen de mensen gaat wonen… Al vroeg werd Hij geconfronteerd met onbegrip. Later kwam er hoon bij. Met Pasen volgde er marteling en dood.

De komst van Jezus is eigenlijk code geel: de storm begint. Mensen kunnen niet meer gedachteloos in hun coconnetje chillen. Er wordt van hen verwacht dat ze een keuze maken. Voor Jezus kiezen betekent niet altijd een lekker leventje. Veel van de mensen die Hem volgden zijn gemarteld en vermoord. (Velen die Hem volgden hebben gemarteld en gemoord – dat is nog erger.)

De aanwezigheid van Zeer Goede Vriendin vond ik wel een cadeau van God – en dat mijn arts een christen bleek te zijn vond ik dat nog meer. Zoals gezegd: Jezus geeft ons geen gemakkelijk leven, maar Hij laat ons niet alleen lopen. Dat heb ik het afgelopen jaar gezien: dat God zo veel mensen om me heen plaatste die me wilden helpen.

Later die ochtend liep ik naar een lunchafspraak. De wind was opgestoken, blies vlagen regen tegen me aan en leek in een behoorlijk irritante bui. Toen ik bijna op mijn bestemming was, wachtte ik op een stoeprand om over te steken en werd ik bijna de weg op geblazen, vlak voor een auto. Ik had mijn eeuwige bestemming zo kunnen bereiken!

Wat later zat ik bij mijn afspraak. Ik lunchte met een bekende die een paar jaar vóór mij non-hodgkin had en die in de tijd dat ik ziek was een baken voor me was. Hij vertelde me vooraf alles wat van pas kon komen, appte me iedere keer als ik een behandeling had, en zorgde voor een taak die ik tussen de chemo’s door kon doen, zodat ik wat nuttigs (en leuks) om handen had. Weer een cadeau van God. Zoals deze bekende was er ook een Britse bekende, die soortgelijke dingen voor me deed. Ik ben gezegend!

De bekende stelde voor dat we de lunch met taart zouden beginnen, om het goede nieuws te vieren. We hadden een geanimeerd gesprek, over geloof, vragen, problemen en vertrouwen. Na de maaltijd had ik weer energie om buiten te zijn.

Ik had nu wind tegen. Het begon te regenen – het water sneed in mijn gezicht. Maar al snel hield de regen op. De wind modelleerde hemelse luchten: wolkenlaag op wolkenlaag, snel geschilderd en even snel weer uitgewist. Soms trokken de wolken open. De zon zag ik niet, maar ik zag haar gloed, tegen de wolkenranden aan. Er waren gouden randjes. Langzaam voelde ik de vreugde van schoonheid steeds hoger, of dieper, in me opborrelen.

Mijn leven is complex momenteel. Ik ben genezen, ik voel me steeds sterker, maar ik weet nog steeds niet wanneer ik naar Japan kan gaan. Ik heb me er de afgelopen weken drukker over gemaakt dan ik zou willen. Uiteindelijk had ik gesprekken met bekenden waardoor ik rustiger werd. God zorgt. Dat heb ik afgelopen jaar echt geleerd. Van kerst gaan we naar Pasen: code rood. God aan het kruis, God die lijdt en sterft, zodat wij uiteindelijk altijd veilig zullen zijn, wat er ook gebeurt.

Veel zegen gewenst voor 2024!