Life imitating art

Als je een boek schrijft kun je voor de vreemdste verrassingen te staan. Niet alleen kan het verhaal een heel andere wending nemen dan je had bedacht; je kunt in het “echte leven” ook opeens geconfronteerd worden met personages of situaties uit je eigen verhaal.

Een paar jaar geleden ging ik naar een Bijbelstudie. Tegenover mij aan tafel schoof een jongeman aan die ik daar nog nooit had gezien. Ik ben bang dat ik hem heb zitten aanstaren. Hij leek sprekend op Jonathan Young, de vriend van David die in hoofdstuk 15 van ‘De Schreeuw van de Pauw’ kort beschreven wordt. Hij had hetzelfde donkere krullende haar, was ook groot gebouwd en had dezelfde stoere uitstraling maar schuchtere oogopslag. En als klap op de vuurpijl: hij heette ook Jonathan!

Zo is er meer. Toen ‘De Schreeuw van de Pauw’ al bij de uitgeverij lag, liep ik door mijn eigen straat en zag een collega die daar aan het voetballen was met een kereltje dat hij niet bleek te kennen. We probeerden een gesprek te voeren over iets wat hij die week had gedaan, maar steeds vroeg dat jochie of ik alsjeblieft opzij wilde gaan, want hij wilde zijn bal naar mijn collega schoppen. Ik maakte haastig plaats, maar toen ik wat later terug kwam lopen, was mijn collega weg en werd ik gevraagd als volgende vrijwilliger om te voetballen.

 Wat stom dat je bijna automatisch excuses zoekt en nee zegt. Ik was al bezig om uit te leggen dat ik helemaal niet kan voetballen, toen mijn verstand gelukkig begon te werken. Ik heb die zaterdag voor het eerst sinds jaren gevoetbald. Natuurlijk had dit jochie een nogal andere mentaliteit dan David (geloof maar niet dat die ooit aan Anna had gevráágd om met hem te spelen) en natuurlijk was er geen sprake van knikkers. Maar toch… Wat is het erg dat een jongen op straat aan wildvreemden moet vragen of ze met hem willen spelen. Wat ik voelde voor dat kereltje, leek wel een beetje op wat Anna voor David voelde: fascinatie voor een kind dat duidelijk eenzaam is en de behoefte daar wat in te veranderen. Ik hoop dat ik Anna’s vasthoudendheid en vrijmoedigheid zal hebben, en vaker contact met hem zal hebben. Deze keer heb ik niet, net als Anna, uren met hem gespeeld, maar eerder minuten. En ik heb hem niet eens gevraagd hoe hij heet…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *