Haar dochter stuift het pad op naar de voordeur. Haar armpjes zijn gespreid, haar roze jurk wappert om haar heen, haar losse haar stroomt rondom haar gezicht. ‘Mama, mama,’ roep ze, ‘ik ben jarig! Ik ben zeven!’

Lisa spreidt haar armen ook, en vangt er haar dochter in. Even verbergt ze haar gezicht in Merels krullende blonde haren. Haar dochter ruikt nog altijd net zo lekker als toen ze een kleuter was, al wast een andere vrouw nu haar kleren. Ze ruikt zoals ze rook toen ze nog iedere dag in Lisa’s armen lag.

Lisa geeft haar dochter een dikke knuffel. ‘Ik wist allang dat mijn prachtige Merel jarig is. De andere merels, in de tuin, zijn voor jou aan het zingen.’

‘Echt?’ vraagt Merel, net zo ademloos als toen ze kleiner was. Dan lacht ze wat ongelovig en wurmt ze zich los. ‘Vogels zingen geen verjaardagsliedjes, mama. Dat kan niet.’

Lisa helpt Merel uit haar jas. Dan neemt ze haar mee naar de kamer, naar het raam dat op deze zonnige meimorgen al openstaat. ‘Kom maar luisteren,’ zegt ze.

Samen staan ze bij het raam, heel stil. Wat hebben ze toch geboft met dit huis in het oude centrum, met die ommuurde tuin waarin grote beuken en kastanjes staan. Jan begreep haar nooit zo goed als ze zei dat als ze tussen die bomen liep ze het gevoel had dat ze zo de hemel in kon lopen, of een andere wereld in, waar alles anders was. Hij noemde haar een dromer, eerst liefkozend, later spottend.

‘Hoor je ze?’ fluistert Lisa tegen Merel. ‘Alle merels zingen hun lied speciaal voor jou. Luister maar goed.’

Merel kijkt stralend naar haar op en knikt verwoed. ‘Ja mama!’ Maar Lisa weet niet helemaal zeker of Merel het meent. Misschien heeft ze het niet geërfd, die mogelijkheid om heel diep mooie dingen te voelen, om te kunnen huilen van blijdschap om de wind in de bomen – en te huilen van verdriet om dingen die ze niet eens kan benoemen.

‘Kom,’ zegt Lisa haastig, ‘kom. We gaan de taart klaarzetten voor als de andere meisjes komen. Ik heb de aller-, allerlekkerste taart, Merel. Wil je hem zien?’

‘Ja!’ roept Merel. En ze bekijken samen de prinsessentaart, helemaal roze. Merel vertelt dat papa en mama Mariëtte haar die avond gaan meenemen naar een pannenkoekenrestaurant, en dat ze daar misschien ook een prinsessenpannenkoek hebben. ‘Van Elza, uit Frozen, mama. En ik heb een prinsessenjurk gekregen. Helemaal roze. Ik mocht hem vandaag niet aan. Dan zou hij misschien vuil worden, zei mama Mariëtte.’

‘Wat leuk,’ zegt Lisa.

‘Jij en papa gaan nooit meer getrouwd zijn, hè?’ vraagt Merel. ‘Papa gaat trouwen met mama Mariëtte.’

Dat wist Lisa nog niet. ‘Kom,’ zegt ze, ‘kom. We gaan alles klaarmaken voor het feestje.’

Het kinderfeestje van Merel is een groot succes. Veel geld heeft Lisa niet te besteden, maar de vijf meisjes vinden het knutselen ‘hartstikke leuk’ en ze zijn ademloos als Lisa het spannende verhaal vertelt dat ze zelf heeft bedacht.

En dan vertrekken ze: de meisjes die op bezoek waren worden opgehaald (Lisa heeft geen auto om ze thuis te brengen). Daarna verschijnt de auto van Jan. Eén knuffel nog krijgt Lisa, en dan huppelt haar dochter het pad af. Net als ieder weekend rent Merel haar leven weer uit.

Lisa zwaait haar na, maar Merel draait niet om. Lisa doet het raam in de kamer dicht – het is nog maar mei en de middag begint fris te worden.

Lisa doet de koelkast open en kijkt naar de blikjes die daar staan. Rum-cola, haar favoriete mixje. Ze is al 18 dagen clean. Het heeft haar veel moeite gekost, maar het moest – voor de verjaardag van Merel. Nu heeft ze wel iets verdiend – haar eigen cadeautje voor Merels verjaardag. Merel is al zeven, en Merel is weer weg. Niemand wil bij haar blijven, omdat niemand snapt dat het leven als je heel veel voelt best heel moeilijk is, en je het soms nodig hebt om niets meer te voelen.

Lisa neemt het eerste blikje mee naar de kamer. Ze zet de tv aan en gaat zitten. Ze neemt de eerste slok. Ze lacht een beetje en geeft het blikje haastig een kus. Eindelijk is ze echt blij.