Meevechten

Het gaat goed met me. Eetbuien? De laatste is lang geleden. Ik val af en ga steeds meer op mezelf lijken. Het boek waar ik zo lang van gedroomd heb is verschenen. Kortom: allerlei doelen zijn of worden behaald. Opeens dringt de vraag zich aan me op wat ik ga doen met de rest van mijn leven.

Achteraf gezien vind ik het gek om te merken hoe mijn gevecht met mijn verslaving (want dat is binge eating voor mij) en de rol die mijn verleden daarin speelde, mijn bestaan heeft gevormd. Natuurlijk: terwijl de verslaving bleef proberen mijn leven te domineren, werkte ik als dat mogelijk was, voldeed ik zo goed mogelijk aan mijn verplichtingen en slaagde ik er vaak in om ook nog wel van sommige sociale activiteiten te genieten. Mijn leven draaide niet volledig om mijn verslaving. Maar wel voor een heel groot gedeelte! Bij al het andere dat ik deed dacht ik aan eten, vocht ik ermee of was ik wanhopig omdat ik geloofde dat ik er niet van zou gaan winnen. Het was altijd aanwezig op de achtergrond – of op de voorgrond.

Ik durf nu (voorzichtig) te zeggen dat mijn verslaving verleden tijd is. Ik schrijf deze blog tijdens een korte vakantie in Duitsland. Net probeerde ik even een stukje Duits gebak uit en ik merkte dat de oude verslavingsimpulsen weg zijn: het gebak proeven maakte niet gelijk de intense behoefte aan méér los. Ik kon er gewoon van genieten. De afgelopen dagen waren de ontbijt- en dinerbuffetten in het hotel nogal overvloedig, maar ook dat leidde niet tot stress. Ik ren niet meer naar eten om rustig te worden. Ik heb het alleen nog voor mijn lichaam nodig, en niet meer voor mijn geest.

De verslaving is dus weg. ‘Und jetzt?’ vraag ik me af (terwijl ik even in mijn vakantietaal blijf). Wat ga ik nu doen? Mijn vakantiemetgezel heeft een cd meegenomen die tijden de reis al aardig wat keren voorbij is gekomen: Another Realm van Iona. Eén van de nummers op de cd is Clouds. Daarin wordt gezongen over de onzichtbare strijd tussen “the spirits at the edge” en “the angels of our King”.

Toen ik vocht met mijn verslaving was ik me soms intens bewust van die onzichtbare geestelijke strijd tussen duister en licht. Nu het goed met me gaat, lijk ik soms in te slapen. Ik geniet van wat ik heb, of eigenlijk: ik geniet van wat de wereld me aanbiedt. Toen ik veel te dik was stond dat allemaal verder van me af. Toen was ik niet geïnteresseerd in kleren en wilde ik ook niet zo graag dingen doen die ik nu wel doe. Ik was veel intenser bezig met God, omdat ik wist dat ik mijn genezing alleen van Hem kon verwachten. Maar de geestelijke strijd gaat door nu mijn specifieke gevecht met eten voorbij is. Ik blijf deel uitmaken van die geestelijke strijd. Ik wíl ook graag meevechten met the angels of our King.

Wat jammer is het dat wij ons vaak niet bewust zijn van de geestelijke strijd. We hebben niet door dat goed en kwaad aan ons trekken. We zien de machtige strijders niet die met de duivel in gevecht zijn – en we hebben al helemaal niet door dat wij christenen ook een zwaard hebben. Misschien is het zelfs wel zo dat na een succesvol gevecht met een verslaving, of na een gewonnen gevecht met welk groot probleem dan ook in je leven, wij alleen maar beter toegerust zijn voor de strijd tegen het kwaad dat de mensen om ons heen probeert te verslinden. Vecht je mee?

One thought on “Meevechten

  1. Las net een artikel over dat Groen Links en het COC het er niet bij laten zitten dat het zittende kabinet een beslissing over ‘weigerambtenaren’ wil uitstellen tot na de nieuwe formatie. Over geestelijke stijd gesproken..

Laat een antwoord achter aan Jeroen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *