Ik zit al zo’n acht jaar in het thuisfrontteam van Nick en Marleen, zendelingen in Zuid-Afrika. In oktober ging ik een paar weken bij ze op bezoek. Prompt vroeg ik me af of ik ooit echt had begrepen wat zij allemaal doen.
Ik arriveer in Pretoria op 30 september. De dag erna ga ik met Marleen op pad. Ze geeft op de trainingsbasis van Operatie Mobilisatie les over “storytelling”. Marleen legt deelnemers van de MDT (Mission Discipelship Traing) uit hoe je een Bijbelverhaal aan kinderen kunt overbrengen. Dat het Bijbelverhaal niet wordt aangepast, vindt ze belangrijk. Als de leerlingen aan het eind van de les verhalen vertellen aan de “kinderen” (medeleerlingen) en er hard wordt gelachen om een nogal dramatische versie van de val van Jericho, zegt ze: ‘Het is niet de bedoeling dat je iets toevoegt aan het Bijbelverhaal. Het gaat niet om entertainment.’ Zo had ik het nog nooit bekeken.
De volgende dag bezoeken we Meetse a Bopbelo. Onderweg naar de township Mamelodi worden de straten armoediger. Soms zien de huizen er heel normaal uit; soms zijn het hutjes van tin. Meetse a Bophelo biedt vier dagen per week naschoolse opvang aan kinderen die extra aandacht nodig hebben. Na schooltijd stroomt het snel vol. Schoenen worden uitgetrapt, handen gewassen; het is tijd om te voetballen. Een paar meisjes spelen met de jackrussellterriër Easy. Na het eten wordt er gebeden en gezongen. Het zingen wordt dansen, met geweldige overgave. Daarna is het tijd om de kinderen in kleinere groepen te helpen bij hun huiswerk. Marleen helpt mee. Nick pakt de auto om voedsel op te halen dat supermarkten doneren aan Meetse.
Als we teruggaan naar Pretoria is het al donker. Mensen lopen langs de weg en steken onverwacht over. Er is geen straatverlichting; ik vind het een wonder dat er niet constant ongelukken gebeuren. Nick vertelt intussen dat hij het eten ophaalt echt als zijn bediening ziet. De kinderen krijgen iedere dag bij Meetse a Bophelo een maaltijd en op donderdag krijgen ze ook eten mee voor thuis. Dan worden ze ook thuis afgezet, omdat de tas zo zwaar is (en het misschien niet veilig is om er mee over straat te lopen).
De volgende dag valt het me op hoeveel Nick allemaal doet. We zijn op The Link, het gebouw van OM Africa. Ik hoor verhalen over wat voor kosten Nick bespaart door dingen zelf uit te voeren. Waar vroeger een aannemer kwam, huurt hij een steiger en vervangt lampen die zo hoog hangen dat niemand durft toe te kijken.
We hebben deze ochtend een gebedsbijeenkomst waarbij voor allerlei aandachtsgebieden wordt gebeden, zoals een medewerkster in Irak en twee vermisten in Nepal. Marleen houdt een presentatie over haar werk. Ze vertelt over de reizen van de laatste tijd: bijvoorbeeld naar Tanzania om leesonderwijs te geven. Ze vertelt over Jacqueline die in Namibië kinderwerk opzet en die wordt begeleid door Marleen. Jacqueline zorgt voor kinderen van illegale immigranten, die door hun ouders vaak slecht worden behandeld door de stress waaronder die staan.
We horen dat de meeste christenen als kind de keuze voor Christus maken. Des te belangrijker dus om kinderen te bereiken! Zoals Marleen zegt: ‘Het gaat niet alleen om een programma, het gaat om aandacht voor kinderen.’ Ze vertelt ook dat de Lees Vakantie Club die zeheeft ontwikkeld steeds verder wordt verspreid. Er zijn nu zelfs mensen die het in het Frans willen vertalen. Aan het eind wordt er gebeden voor Marleen en haar team.
Na de lunch doe ik mee aan een training van Marleen over het overbrengen van leertechnieken. We spelen onder andere met duplo. Er wordt veel gelachen: als ik iets niet verwacht had, was het wel dat ik in Afrika terug zou gaan naar mijn kindertijd! Het lachen vergaat ons een paar dagen later als bekend wordt dat een van de vermisten in Nepal dood gevonden is, en uit Dordrecht kwam. Zo kwetsbaar kan het zijn om zendeling te zijn.
Na die eerste week volgen er nog twee weken, zo veel indrukken dat het te ver voert om alle details hier op te schrijven. Eén ding is duidelijk: ik weet nu beter dan ooit hoe belangrijk het werk van Marleen en Nick is.
Hoi Els,
wat een mooi om jouw terugblik te lezen op je tijd bij Marleen en Nick. Heel benieuwd ben ik dan ook naar je verhaal en zie er ook naar uit om het persoonlijk van je te horen onder het genot van een kop koffie/thee. Groetjes; Joke
Hoi Joke, het is inderdaad veel te lang geleden. Ik ga je appen!