O ja – ik ben in Japan

Na ongeveer een week in Japan zijn er veel dingen waarbij ik zeg: ‘O ja, zo gaat het hier.’ Na vijf jaar voelen ze of ik ze gisteren voor het laatst meemaakte. Maar sommige dingen zijn me de vorige keer nooit opgevallen. 

Op de eerste avond herkende ik bij de metro en de verkeerslichten de vogelgeluidjes die je vertellen dat je door mag lopen. De slapende mensen in de metro waren ook vertrouwd, net als de stilte in de metro en de pogingen die mensen doen om vooral niet te dicht naast je te zitten. Na een paar dagen ben je er weer aan gewend dat sleutels de ander kant op draaien, dat iedereen contant geld gebruikt en dat je kleinste aankoop helaas in een plastic zakje wordt gestopt.

Maar naar sommige dingen heb ik met verbazing zitten kijken. Het was me de vorige keer bijvoorbeeld nooit opgevallen dat als een reisgezelschap een winkel verlaat het personeel de bus uitzwaait! Ze staan in een rij langs de stoep en buigen natuurlijk eerst – dat hoort erbij in Japan. Onze bus kreeg ook zo’n  vaarwel bij een winkel. En nog wel een winkel waar we alleen even gestopt waren en niet geshopt hadden. Bij een tempel waar we overnachtten zwaaiden de monniken ons uit. Wat zou er in Nederland gelachen om worden…

In lijn met het buigen bij winkels: ook bij de tank wordt er beleefd gedaan. In Japan zijn er geen benzinepompen waar je zelf aan de slag gaat. Je komt bij een tankstation waar de slangen vanuit het plafond naar beneden bungelen. Als jij arriveert rent (lopen is te min) de pompbediende naar buiten en tankt voor je. Ook voor de betaling stap je niet uit. En voor je wegrijdt buigt de bediende diep.

Ik roep altijd hoe gezagsgetrouw Japanners zijn, maar ik heb nog nooi zo vaak in één week in een bus gezeten die door rood reed. Soms wat spannend, maar op de weg zijn is verder wel erg interessant. Niet alleen door het prachtige heuvelachtige landschap, maar ook door de voetgangers die op de smalle rand langs 80-kilometer wegen lopen. Je hebt bijna een dagtaak aan bidden voor ze. Wij zijn lamgs een pelgrimsroute gekomen, waar het behoorlijk druk is. Je zou denken dat de overheid aan het nadenken wordt gezet, maar bijna nergens is een voetpad te bekennen.  Pelgrims dragen overogens een mooie strooien punthoed en zijn in het wit gekleed. Het is een van de weinige traditionele dingen die je ziet in het o zo moderne Japan.

Op de weg zijn is ook om andere redenen best interessant. Wie tunnels leuk vindt kan zijn hart ophalen: de snelwegen boren zich door bergen heen. Als je de ene tunnel uitkomt, zie je de volgende liggen. En de borden langs de weg zijn eveneens interessant: waarschuwingen voor overstekende apen, wrattenzwijnen en dieren die ik niet herkende. Tot nu toe heb ik ook één bord met een tsunami evacuatie route gezien.

Dan nog een desillusie: de matcha latte thee die ik tijdens mijn vorige bezoek iedere dag gulzig dronk vind ik niet meer lekker. Dat was verrassend na vijf jaar wachten op de eerste slok. Ik heb wel een nieuwe favoriete lunch: een stukje vis, omgeven met rijst die in zeewier is gewikkeld. Een smakelijke ontdekking. Nog leuker was de ontdekking dat het oefenen met stokjes vruchten heeft afgeworpen. Ik voel me een pro. Yes!

Een andere desillusie, ernstiger dan de eerste: de Japanners lijken minder ultiem beschaafd of in ieder geval minder beleefd te worden. Die door rood rijdende buschauffeurs waren al een shock. Maar het lijkt ook of de Japanners harder zijn gaan praten en harder lachen. Maar misschien is het alleen in het gebied waar ik nu zit zo. Ik ben immers in het subtropische zuiden, waar alles groen en warm en overdadig is. Misschien maakt dat de mensen uitbundiger dan de gemiddelde Japanner.

Hoe dan ook, Japan voelt opnieuw bijna onnatuurlijk vertrouwd. Het zou niet moeten kunnen bij een cultuur die zo ver afstaat van de Nederlandse, maar ik heb het idee dat ik thuis ben. Ik hoop dat de vakantie in ieder geval voor mijn gevoel nog heel lang duurt.

2 thoughts on “O ja – ik ben in Japan

  1. Wow gaaf om je zo een beetje te kunnen volgen.. in Japan. Een dagtaak aan bidden.. ik zou het dan maar met open ogen doen, anders mis je wel heel veel. De bomen laten je thuis voelen, wat een schitterend land.

Laat een antwoord achter aan Nanny Lisman Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *