
Toen ik terugkwam in Nederland had ik de ambitie een column te schrijven met de titel ‘Hoi Nederland’. Dat leek me een aardige aansluiting op de column ‘Doei Engeland’. In plaats daarvan kan ik nu een column schrijven met de titel ‘Hoi kanker’. Dat klinkt me alleen net iets te vrolijk in de oren. Hoewel ik blij ben met hoe hard ik nog kan lachen te midden van deze… eh… erg onverwachte ontwikkelingen.
Op 21 juli ging ik naar de dokter omdat een zwelling in mijn nek maar niet wegging (en omdat ik nadat ik de afspraak had gemaakt ook plots een plek in mijn oksel voelde). Mijn huisarts, normaal bijna irritant luchthartig, zei: ‘Ik ben niet blij.’ Dat is iets wat je je huisarts niet wilt horen zeggen. Jammer genoeg zei iedere arts die ik daarna ontmoette soortgelijke dingen.
Precies vijf weken (bijna op de minuut af; het scheelde maar een kwartier) na het bezoek aan de huisarts kreeg ik de bevestiging dat ik non-hodgkin heb, oftewel lymfeklierkanker. Er zitten zes plekken in mijn lichaam die daar niet horen, in mijn nek, oksel en in mijn benen (daar op plekken die nogal ongebruikelijk zijn). Op 30 augustus begint de chemotherapie/immuuntherapie.
Ik zou naar Japan gaan, maar die reis maak ik voorlopig niet. Ik heb mijn huis opgegeven en zou nu graag een veilige plek hebben om ziek te zijn. Ik heb geen baan meer. Dat zijn de feitelijke zaken. En dan zijn er nog andere dingen die me bezighouden. De vraag waarom dit juist nu gebeurt, terwijl ik bijna bij de gate stond voor vertrek. Of God er een reden mee heeft of dat het genetische pech is? Er is de angst als ik ’s nachts wakker schiet. Hoe ga ik lichamelijk reageren op de chemo? Hoe zal ik reageren als ik mezelf zonder haar zie? Word ik weer beter of ga ik misschien dood?
De afgelopen weken heb ik zo veel emoties gehad, en tegelijkertijd voel ik me afgesloten van mijn gevoel, alsof het niet echt over mij gaat. Alsof ik naar een film zit te kijken, een film waar ik een beetje mijn neus voor optrek omdat hij te dramatisch is. Serieus zeg: het is nog wel interessant om te zien hoe een bangerik haar moed bij elkaar raapt, zekerheden opgeeft en naar Engeland vertrekt voor een jaar bijbelschool als voorbereiding op zending. Maar om er dan net voor vertrek naar Japan een kankerdiagnose in te gooien is te veel van het goede. Zoals mijn lieve vriendin in Engeland zou roepen: ‘Drama lama!’
Maar goed, het schijnt echt waar te zijn. En over mij te gaan. Oké, toch maar wat mee doen dan. De afgelopen weken ben ik overspoeld met de liefde van mensen. Maar ik kijk met een schuin oog naar de Heer. Hoe zit het met zijn liefde voor mij? Is die er echt? En houd ik van Hem in deze omstandigheden? Ik heb er geen gemakkelijke antwoorden op. Nou ja, wel op de eerste vraag. Ik weet dat Hij van mij houdt. En ik geloof dat ik weet dat ik van Hem hou. Maar ik ben ook… boos – verontwaardigd – teleurgesteld – gruwelijk bang.
De afgelopen week sprak ik twee mensen die door het ziekteproces zijn gegaan waar ik nu voor sta, en ik praatte met iemand die chronisch ziek is. Twee van hen zeiden dat hun relatie met God enorm veranderd was. De eerste zei dat ze met God een berg was op gestrompeld en nooit meer het uitzicht vanaf de top kon vergeten. Haar perspectief is voor altijd veranderd. De tweede zei dat ze het ziekteproces niet had willen missen. God was zo reëel voor haar geworden.
Hun woorden gaven me een verlangen. Het verlangen dat er schoonheid zal voortkomen uit deze stoffige as. Dat ik het aandurf om naar God te gaan als ik midden in de nacht angstig wakkerschiet in plaats van naar mijn telefoon of een boek te grijpen. Het verlangen dat ik mijn lieve Vader veel beter zal leren kennen, en – ik schat het in – ook mezelf, dat ik zal zien wie ik werkelijk ben in zijn ogen, die ook nu, misschien wel nadrukkelijker dan ooit, op mij gericht zijn.
Blijf hopen en vertrouwen houden! Hij zal bij je zijn, voor en achter je zijn en je hand vasthouden op de weg die jullie samen zullen gaan.
Bedankt, Kirstie!
Oh Els, dank je wel voor je openheid. Wat kun je alles krachtig verwoorden. Ik hoop en bid dat je een op een plek komt te wonen de voor jou goed is. Heel veel sterkte in alles wat op je weg komt. Liefs en groetjes, Ria Algra uit Hellevoetsluis
Dankjewel! De plek is geregeld, en nu op naar de behandeling.
Wat een eerlijk verhaal Els.
We bidden voor je voor herstel en uitzicht.
😘🙏 Rebeca & Gerard
Dank je dat je zo open blijft. Er schuilt heel veel kracht in jouw kwetsbaarheid!
Dankjewel, lieve Ellen. Ik haal ook kracht uit vrienden zoals jij.
Beste Els, Heel veel moed kracht en vooral vertrouwen gewenst, in deze moeilijke tijd. De liefdevolle Vader zal zich aan je openbaren, maar kan heel anders zijn als je verwacht, op dat moment zul je vervuld worden met een diepe vrede en blijdschap ondanks je situatie. We gaan voor je bidden
Dankjewel voor je gebed!
Lieve Els, wat heb jij een gave ontvangen om helder en eerlijk te verwoorden. Eerlijk over boosheid en angst en onbegrip. En eerlijk over verlangen en hoop op vertrouwen. Ik bid je alle kracht toe die je nodig hebt. Niet om te winnen maar om te leven door dit alles heen. En ik verlang naar en bid voor lichamelijke genezing voor jou en ben tegelijkertijd ook bemoedigd door het herstel dat jij in de afgelopen jaren hebt ontvangen. Zegen voor jou!
Dank je, Miriam, dit was even precies wat ik moest horen.
Mooi dat iedereen uniek is en dat ieders weg uniek is; daarom snappen we vaak maar weinig van de onze; die is namelijk niet als die van iemand anders … ja; dicht bij God blijven en voldoende lieve mensen om je heen; da’s de clou. En verder de ene dag positiever dan de andere; naast ”meer dan overwinnaars” zijn we ook gewoon mensen van vlees en bloed.