These are a few of my favourite things

Ik weet niet waarom het mijn levenslot schijnt te zijn om altijd te verkeren tussen mensen die heel erg van zingen houden. Goede vrienden en collega’s… wat ik ook roep of mompel of zeg, ze vinden het altijd nodig om met een toepasselijk citaat uit een liedje antwoord te geven. En het ergste is nog wel dat nu ze zo’n beetje allemaal met vakantie zijn, ik dat nog lijk te missen ook.

Het is zaterdag. Ik slenter door de stad. Dat slenteren komt vooral omdat ik slippers aan heb. Op slippers kan ik niet normaal lopen zonder constant het risico te lopen die slippers kwijt te raken. Dus loop ik heel langzaam. Zwaar irritant.

De wind dwarrelt om me heen. ‘Wat hebben we het naar ons zin, hè?’ roept de wind. ‘Enorm naar ons zin, hè?’

‘Houd je mond,’ zeg ik.

‘Ik heb geen mond,’ zegt de wind.

‘Wees gewoon stil,’ zeg ik.

De wind negeert me. De wind dwarrelt door de Wijnstraat, laat een ruit fonkelen door er tegenaan te blazen en duwt tegen een petje van een Duitse toerist die net vanaf zijn fiets zijn Duitse medetoeristen een mooie gevel aanwijst. De toerist grijpt nog net op tijd zijn pet vast. Ik lach er niet om. Ik frons.

De waarheid is dat ik weer zo’n week heb gehad waarin ik alleen maar somber kan zijn en ik ’s nachts huilend op de bedrand zit. Ik vind het bijzonder irritant en ik wil er na 45 jaar dolgraag vanaf. Maar in zo’n week kan ik mijn hoofd er nooit van overtuigen om zich te gedragen.

Nu probeer ik de wind na te doen en wat te dwarrelen. Het is zonnig in Dordrecht, maar niet zo warm als de afgelopen twee maanden. De stad is op haar mooist. Er zijn veel toeristen en dat is niet irritant. Het is eigenlijk schattig om te zien hoe ze gebogen over papieren of telefoons de weg proberen te vinden.

Later, als ik terugloop langs het water, het water dat er altijd is, en de wind mij vol in het gezicht blaast, alsof de wind me een kus geeft, op de nogal unieke manier waarop alleen de wind tot toe in staat is, denk ik: Ach… Ach, er zijn gelukkig nog steeds dingen die ik leuk vind. Mijn sombere gevoel is niet weg, maar ik klamp me vast aan wind en zon en water (hoewel ze alle drie ongrijpbaar zijn) en ik bedenk me dat ik moet nadenken over wat ik allemaal nog meer de moeite waard vind.

Het is bijzonder hoeveel dingen ik al snel ontdek. De afgelopen weken, sinds ik allerlei boeken over beter schrijven heb gelezen, heb ik veel auteurs gelezen die in die boeken worden aangeraden. Ik heb daardoor mooie romans gelezen, maar ook een heleboel vervelende. Deze zaterdag lees ik een auteur die zeker niet in het lijstje van goede auteurs geplaatst wordt: Pamela Morsi schrijft een soort uitgebreide versies van van de Bouquetreeks. Maar de bibliotheekmedewerker die ze ten tonele voert, zo verlegen dat hij altijd verborgen is en sommige mensen niet eens geloven dat hij echt bestaat, doet me glimlachen. Het onnozele wicht dat bijna wanhopig graag behulpzaam wil zijn, is zo grappig beschreven dat ik heel hard lach en me er niet druk over maak of het literair verantwoord is.

Intussen drink ik ijsthee. IJsthee die ik niet in de winkel heb gekocht. Weer iets waar ik blij van word: ik maak sinds deze zomer mijn eigen ijsthee. Ik ben er buitengewoon trots op. Ik heb mijn eigen blend (hoe interessant klinkt het om dat te kunnen zeggen?) van drie verschillende theesoorten: eentje die ik van een collega heb gekregen, helemaal uit China, en twee die ik zelf heb gekocht bij Simon Léveldt. Het resultaat is zo heerlijk fris, niet zoet en nooit saai dat ik er nog steeds paf van sta.

En waar ben ik nog meer blij mee…? Tja, met die collega’s natuurlijk, en met die goede vrienden, tegen wie ik altijd theatraal klaag als ze het weer nodig vinden om te zingen. Ik mis ze eigenlijk heel erg. Het wordt tijd dat ze terugkomen van vakantie.

One thought on “These are a few of my favourite things

Laat een antwoord achter aan Ellen B Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *