Vaderdag

Vrijdag realiseerde ik me dat het zondag Vaderdag is. En ik realiseerde me dat het al 35 jaar geleden is dat mijn vader en ik onder hetzelfde dak woonden. Ik realiseerde me ook dat ik een vader mis. Raar. Dat heb ik me eigenlijk nooit geweten.

Laatst was ik bij vrienden. Een meisje van drie kreeg van haar vader de vraag om iets te doen. ‘Nee!’ riep ze, en ze holde snel weg. Ik merkte dat ik me mentaal schrap zette, maar er waren geen consequenties. Ik vraag me af of ik nog durfde nee te roepen toen ik drie was. Ik denk dat ik toen al bewust bang voor mijn vader was.

Ik heb een herinnering aan mijn vader dat hij tegenover mij aan tafel zit en opeens opspringt en tegen me begint te schreeuwen omdat ik niet netjes genoeg at. Hij wilde nooit meer tegenover me zitten. Ik heb ook meer dan genoeg herinneringen aan geweld dat hij tegen anderen richtte. Niet dat ik me dan veilig voelde. Het is raar hoe schuldig je je voelt als je vader tegen je broer schreeuwt. En het is niet raar hoe bang je bent als je vader je moeder met een mes achtervolgt.

Maar laat ik duidelijk zijn. Mijn vader was niet de enige die gewelddadig was. Als kind dacht ik dat agressie iets was dat gewoon bij vaders hoorde. Ik had een vriendinnetje in de stad waar ik geboren ben die zijn vrouw vroeg om een riem te halen zodat hij zijn zonen een lesje kon leren. Later, toen mijn ouders al gescheiden waren en we in een andere stad woonden, kreeg ik een vriendje. Zijn vader was ook een huistiran. En toch vond ik het daar heel gezellig. Geweld hoorde erbij.

Pas toen ik een christen werd begon ik vaker andere vaders te zien. Vaders die interesse hadden in wat er in hun kinderen omging, die vol enthousiasme konden vertellen waar hun kinderen mee bezig waren. Vaders die actief hun best deden om hun kinderen bij dingen te helpen. Ik zag liefde van vaders, en ik geloof dat ik jaloers was. Ik geloof niet dat mijn vader zoiets zou kunnen.

Als ik heel vroom was zou ik nu kunnen zeggen dat ik een Hemelse Vader heb bij wie ik alles kwijt kan. Dat is waar. Maar ik zou het toch heel fijn vinden als ik een aardse vader had die af en toe zijn hand op mijn schouder legde. Misschien wel omdat ik me pas sinds kort realiseer dat ik van mijn vader hield, en dat ik zo weinig met dat gevoel heb kunnen doen. Ik vraag me af of hij ooit van mij gehouden heeft.

 

4 thoughts on “Vaderdag

Laat een antwoord achter aan Ellen B Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *