De afgelopen weken heb ik aan alles getwijfeld waaraan ik kon twijfelen. Ben ik nog steeds verslaafd aan eten? Kan ik mijn gezonde levensstijl wel volhouden? Ben ik eigenlijk goed ik mijn werk? Vind ik mijn leven zelfs maar één molecuultje leuk? En ga ik ooit weer ongestoord een nachtje doorslapen? Pff…

Gisteren was mijn eerste vakantiedag. Ik ging naar de kapper. Onderweg – te voet van Dordrecht naar Zwijndrecht – vroeg ik me af hoe lang het geleden is dat ik zo blij was dat ik een vreugde voelde die me overweldigt, een vreugde die groter lijkt dan mijzelf. Meestal wordt een dergelijke vreugde veroorzaakt door iets moois in de natuur: licht dat door bomen glijdt, de kleur van de rivier. Maar de één na kortste dag van het jaar was grauw. De wolken waren grijs en depressief. De laatste opgefrommelde blaadjes aan de bomen hadden lang geleden hun kleuren laten wegsijpelen. Het verbaasde me niet dat mijn kapper me vertelde dat ze ontslag had genomen. Dat kon er ook nog wel bij.

Dit klinkt allemaal alsof ik mijn lezer aan de hand mee wil voeren naar een gat in de grond waar we, naast elkaar bibberend in de zwarte aarde, gaan liggen wachten totdat we doodgaan. Maar nee, het werd nog een aangename dag.

Ik heb maar liefst 2,5 week vakantie. Er staan uitjes op het programma en verplichtingen, maar vooral staat er tijd ingepland om te schaven, schuren en verbouwen aan mijn nieuwe boek, dat al af zou kunnen zijn, maar dat voor mijn gevoel nog niet helemaal klopt. Gisteren knutselde ik aan de eerste 15 pagina’s. Ik stelde vooral vast dat ze goed zijn geworden, na alle eerdere keren dat er aan ze is geknutseld. Soms mag je zulke dingen best over je eigen werk zeggen.

Net toen ik klaar was, kreeg ik een berichtje van de bibliotheek dat een boek dat ik al vorige maand had gereserveerd eindelijk gearriveerd was. Dus snel nog even de stad in. Ik kwam een kennis uit de kerk tegen die lachend op haar fiets zogenaamd op mij inreed. Ik deed erg overdreven pogingen haar te ontwijken. Gezellig even bijkletsen. Mijn vakantiegevoel begon groter te groeien.

Toen ik doorliep zag ik de maan, bijna vol, stil en statig in een lucht die nog een beetje blauw was. De avond had geen haast om duisternis over Dordrecht te leggen.

Op de terugweg kwam het moment dat mijn gewone “overdagzelf” wordt weggevaagd en er iets in me komt dat ik eigenlijk niet ken, maar meestal verwelkom. Ik liep langs het Scheffersplein. Kale bomen, hun kwetsbare takken zwart afgetekend tegen het grijsblauw van de hemel. En de maan, zilver en diamant als een kostbaar juweel. Ik was ergens anders. Ik was niet Els. Ik mocht voorbij Els kijken.

Verder onderweg naar huis, door de drukke Wijnstraat, vol schaduwen waar auto’s en fietsers elkaar probeerden te ontwijken en waar een moeder vertelde dat nee, een bepaald kindje vandaag niet bij hen kon blijven eten, maar misschien morgen weer, vroeg ik me af waarom de natuur me soms toch zo raakt – waarom ook de maan een dergelijke impact op me kan hebben.

Ik was psychologisch. Ik las “Jane Eyre” toen ik 13 was – een te ontvankelijke leeftijd voor een dergelijk emotioneel boek, waarin wat benoemd kan worden benoemd wordt in prachtig proza en de lezer weet dat er hinten zijn naar dingen waar nog woorden voor bedacht moeten worden. De scène waarin Jane haar Mr Rochester ontmoet vindt plaats bij maanlicht. Het was lang mijn favoriete scène, die ik eindeloos kon herlezen. Maar nee, ik geloof niet dat de romantiek het antwoord is. Ik denk eerder dat schrijfster Charlotte Brontës altijd geweten – gevoeld – heeft dat er meer in hemel en aarde is dan wat wij zien. Maar wat dat precies is, en waarom het zijn hand naar ons uitstrekt…

Ik was de Wijnstraat uit en liep langs het water. Bijna thuis. Alsof de maan wat theatraal meedeed aan mijn verhaal, schoof ze wolken voor haar gezicht, verborg ze zich achter de coulissen. Maar ze is er natuurlijk nog altijd, of ze zich nu verbergt of niet. Ze is onbereikbaar, maar toch dichtbij.

Ik heb zin in de vakantie.