Vrouw zijn

Jarenlang liep ik veel te dik door het leven. In mijn paspoort stond dat ik een vrouw was, maar ik voelde me meer een ding: onzijdig en onaantrekkelijk. Toen ging ik afvallen, en langzaam begon ik weer vormen te ontdekken in mijn lichaam. Fijn, zou je denken, maar ook behoorlijk confronterend.

 De eerste keer dat ik bijna al mijn overgewicht kwijtraakte, deed ik dat zonder begeleiding. Ik had een dieet dat niet zo gezond was, maar waar ik wel veel mee afviel, en daarnaast wandelde ik veel. In elf maanden raakte ik negentig kilo kwijt. Veilig voelde ik me toen niet meer. Ik was het gewend geweest om nageroepen te worden op straat, maar niet om positief te worden benaderd. Ik vond het ongemakkelijk om aantrekkelijk gevonden te worden. Ook de aandacht in mijn omgeving vond ik niet prettig: zo toonde de echtgenoot van een vriendin opeens interesse in me.

Ik had niet alleen moeite met mijn omgeving, maar ook met mezelf. Ik keek naar mijn lichaam en ondanks dat ik weer een normaal postuur had, walgde ik van mezelf. Alle jaren met overgewicht hadden letterlijk sporen nagelaten. Mijn huid hing als losse lappen vlees langs mijn lichaam. Ik vond dat ik er wanstaltig uitzag. Het idee dat ik een relatie zou krijgen en dan mijn lichaam aan een man zou moeten laten zien, werd een schrikbeeld.

Uiteindelijk wist ik niet meer waarom ik moeite had gedaan om af te vallen, en zocht ik weer troost in het eten. Heel snel had ik al mijn verloren gewicht weer terug. Ik zonk weg in een depressie over alles wat er niet was in mijn leven. Dat ging door tot ik toch weer moed vatte om iets te gaan doen aan mijn bestaan. Deze keer ging ik onder begeleiding de strijd aan.

Mijn definitie van een goede begeleider is iemand die lastige vragen durft te stellen, en die gewoon blijft stellen als de respons boos of in ieder geval niet hoopgevend is. Wat dat betreft ben ik gezegend met mijn begeleiders. Toen ik opgenomen was bij De Hoop, tijdens de periode dat ik in deeltijdbehandeling was en ook toen ik weer een eigen huishouding voerde, had ik steeds een begeleider die de moeilijke dingen vroeg. Waarom vluchtte ik in eten? Waarom beschouwde ik dat eten als een vriend? Had ik geen echte vrienden? Hield ik eigenlijk wel van mezelf? Waarom stelde ik zulke hoge eisen aan mezelf? Waarom durfde ik mezelf niet kwetsbaar op te stellen? Langzaam leerde ik de echte Els van Weijen kennen en accepteren.

Ik heb nog steeds één keer in de paar weken een begeleidingsgesprek. De begeleider die ik nu heb, is érg goed. Ze blijft me maar vragen of ik me een vrouw voel. En eigenlijk blijft het antwoord nee. Ik heb de vormen van een vrouw, maar van binnen voel ik me nog steeds een ding. Een gebruiksvoorwerp dat vooral nuttig voor andere mensen moet zijn, maar het niet aandurft om andere mensen om hulp te vragen. Iemand die zich niet aantrekkelijk durft te maken. Iemand die een beetje bang is voor liefde.

En nu zou ik graag een spetterende slotzin aan dit verhaal willen breien, over hoe het allemaal goed kwam en hoe fabuleus het leven ook op dit gebied is. Die zin heb ik alleen niet. Het is nog steeds werk in uitvoering. God blijft tegen me zeggen dat Hij van me houdt en dichterbij wil komen. Dat vind ik al eng. Ik weet niet of ik het ooit zal durven om ook een man dichtbij te laten komen – of ik het zal duren echt een vrouw te worden.

6 thoughts on “Vrouw zijn

  1. Wat een super open en kwetsbaar verhaal! Het raakt me echt dat je zo je strijd deelt. Ik weet ook niet zo goed wat ik er op moet zeggen. Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik je echt een hele toffe VROUW vind en ik zal zeker voor je bidden dat je dit zelf ook steeds meer mag gaan ontdekken.

    Lieve groetjes van mij

  2. Op zoek naar je filmpje op familie 7 kan ik het niet laten al je blogs te lezen. En tenslotte kwam ik net op deze. TOPVROUW! Snik…

Laat een antwoord achter aan Els van Weijen Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *