Gisteren liep ik over de Oudendijk. De hele dag had het geregend, maar nu was het eindelijk droog. De knotwilgen die ik passeerde waren kaal en leken depressief, wat ik me kan voorstellen na een winter met uitzicht op lege akkers. Ik was blij dat ik verderop een narcis zag. Hij was groot en stond alleen, zijn gele bladeren nog stevig opgekruld en naar beneden gericht. Even bleef ik staan om hem te bewonderen. Net toen ik door wilde lopen hoorde ik hem zeggen, met een stemmetje dat me deed denken aan musjes en muizen: ‘En wat is uw oordeel over mij?’

Een van mijn oren doet het niet zo goed. Ik twijfelde er niet aan dat ik had gehoord wat ik had gehoord, maar om meer te horen boog ik mij voorover. ‘Daar houd ik niet zo van,’ zei de narcis. ‘Dat is hetzelfde als door je knieën gaan bij iemand in een rolstoel, of tegen zo iemand harder gaan praten, alsof hij wat aan zijn oren heeft in plaats van aan zijn benen.’

‘Ik heb wat aan mijn oren,’ zei ik. ‘Sorry. Maar u bent goed op de hoogte van wat er zoal speelt in de wereld. Dat had ik niet verwacht van een narcis.’

‘Vooroordelen,’ zei de narcis. Misschien kwam het door een vleugje wind dat door het gras trilde, maar hij leek zich af te wenden. ‘Wij zijn uiterst goed op de hoogte. Van alles. Ik hoop dat u nu niet met een aardigheidje komt over “Plantipedia” of “Foogle for Flora”, want eeuwen geleden zijn alle mopjes al gemaakt en alle poetsen al gebakken.’ En voordat ik meer kon vragen: ‘Het is zo onterecht dat wij altijd worden vergeleken met Narcissus. Wij zijn niet zoals hij.’

‘Narcissus…’ Ik tuurde naar het gras, waar ik in de weerspiegeling van regendruppels mezelf terug zag turen. ‘Was dat niet die jongeman die zo verliefd was op zijn spiegelbeeld in het water dat hij te ver voorover boog en verdronk?’

‘Een zelfgenoegzame zeurpiet, als u het mij vraagt. Een onaangenaam sujet, dat de vrouwen die van hem hielden en hem – kuch – wilden verleiden wreed verjoeg. Zo wordt er ook naar ons gekeken, mevrouw. Wij zijn verdacht, zeg ik u.’

‘Welnee. U bent een boodschapper van de lente. Als ik u zie voel ik warmere dagen op mijn huid; u doet me denken aan narcissen bij een eeuwenoud tuinhekje, waarachter een overwoekerd pad me brengt naar een kasteel met een ommuurde tuin waar ik droom van –’

‘Neen – neen,’ snerpte de narcis. ‘Dat denkt u niet. Als u aan lente denkt, is uw volgende gedachte: sneeuwklokjes. Scháttige, kléíne wítte bloempjes die tegen de elementen vechten. Een sneeuwklokje is een cliché, mevrouw. En als ik dan verschijn, zijn bloemen al minder bijzonder. Dan zijn er al krokussen – weer van die zogenaamd schattige en kleurrijke, kléíne bloemen. Vanwege Narcissus proberen ze ons ook klein te maken. Mensen zoals u tutten met miniversies van ons op salontafels en in tuinen. Het is wanstaltig!’

Ik keek weer naar de regendruppels in het gras. ‘Ik moet verder,’ zei ik. ‘Ik heb een afspraak.’

‘Natuurlijk,’ zei de narcis. ‘Zo gaat het altijd. Als u maar weet dat ik en anderen zoals ik overlevers zijn. Ik ben geen schattig bloempje. Dat wil ik niet eens zijn. Ik weet hoe het is om de vorst in mij te voelen bijten. Ik kijk onverschrokken om mij heen als scherp maanlicht de schaduwen verjaagt en de duisternis ontleedt.’

‘Een fijne dag nog,’ mompelde ik, en struikelde weg.

‘Tulpen!’ dacht ik achter me te horen. ‘Dan hebben we het nog niet eens over die overdreven túlpen gehad!’

Vijf meter verderop zag ik een tapijt van sneeuwklokjes in de berm. Ze zagen er erg lieftallig uit. Toen ik nog wat beter keek, ontdekte ik het eerste speenkruid van het jaar. Klein en mooi en beter in staat om aandacht te vangen omdat ze met meer zijn. Ik had een beetje met mijn gesprekspartner te doen. Vlak voordat ik bij mijn afspraak arriveerde, zag ik nog een forsythia die op het punt stond te gaan bloeien. Net zo geel als een narcis, maar wel veel groter. Au.